#Chapter 30 การลักพาตัว

บาสเตียน

ผมแทบจำแม่ไม่ได้ ผิวที่เคยเปล่งปลั่งกลับซีดเทา ดวงตาที่เคยสดใสกลับหม่นหมองไร้ประกาย แม้แต่เส้นผมก็ดูเหมือนจะซีดจางลง แม่แทบไม่ได้ออกจากห้องเลยตั้งแต่พ่อเสียชีวิต นอนอยู่บนเตียงทั้งวันกอดหมอนของพ่อไว้พลางร้องไห้

แม้ว่าเซลีนจะดูห่างเหินไปในช่วงนี้ แต่เธอก็ดูเป็นห่วงสุขภาพของแม่ไม่น้อย ตอนนี...