บทที่ 3

วิเวียนลุกพรวดและตบหน้าเอ็มม่า

"นังร่านปีศาจ? แกแค่อิจฉาที่แมททอยากอยู่กับคนแบบฉันมากกว่า!"

"แล้วแกก็แค่นังตัวดีที่หาผู้ชายเป็นของตัวเองไม่ได้ นี่มันแฟนคนที่เท่าไหร่แล้วที่แกขโมยมา? ไปหาชีวิตใหม่เหอะ!"

วิเวียนดูเหมือนจะเจ็บปวด เธอโต้กลับด้วยการกระชากผมเอ็มม่า เอ็มม่าทนพอแล้ว ความโกรธที่เธอเก็บกดมาทั้งวันไม่อาจถูกกดไว้อีกต่อไป กล้าขึ้นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ เธอพุ่งเข้าใส่วิเวียนและทั้งสองก็ระเบิดเป็นการต่อสู้แบบแมวๆ พวกเธอข่วน ตบ และกระชากกันไปมา เอ็มม่ารู้สึกเหมือนวิญญาณหลุดจากร่าง เธออยากให้วิเวียนเจ็บปวดเหมือนที่เธอกำลังเจ็บ เธอเข้าไปตบอีกครั้ง แต่แมทกระโดดเข้ามาคั่นกลาง

"หยุด!" เขาตะโกน "หยุดเดี๋ยวนี้!"

ทั้งสองถอยห่างจากกัน ความโกรธยังเดือดพล่านในเลือดของเอ็มม่า เธออยากจะกระชากผมนังแพศยาคนนั้นออกทีละเส้น แต่ความแค้นที่มีต่อแมทอยู่ในอีกระดับ ท้ายที่สุดแล้ว นี่เป็นการกระทำของเขา วิเวียนอาจจะยั่วยวนเขา แต่จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาถ้าเขาไม่ต้องการมัน

"ไปให้พ้น!" เอ็มม่าปัดเขาออก

"เธอต้องขอโทษวิเวียน" แมทพูดกับเธอ

"อะไรนะ?"

"สิ่งที่เธอพูดมันโหดร้ายและไม่สมควร ฉันเข้าใจว่าเราทรยศเธอ แต่เธอต้องทำตัวให้เป็นผู้ใหญ่กับเรื่องนี้ ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอปฏิบัติกับวิเวียนแบบนี้ ขอโทษซะ"

เอ็มม่าจ้องมองเขาด้วยความตกตะลึง เธอรู้สึกเหมือนกำลังเห็นเขาเป็นครั้งแรก ความทรงจำอันอ่อนโยนของช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันบัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยความทรงจำใหม่ เขาไม่ใช่พระเอกในเรื่องราวของเธอ เขาไม่ใช่เจ้าชายหล่อเหลาที่จะพาเธอหนีไปจากชีวิตอันเลวร้าย ไม่มีใครจะทำแบบนั้น ไม่มีใครกำลังมาช่วยเธอ เธอต้องช่วยตัวเอง

ในขณะนั้น เธอรู้สึกรังเกียจและสงสารพวกเขา แต่โกรธแค่ไหน เธอก็แหลกสลาย หัวใจของเธอแตกสลายเหลือเกิน น้ำตาเริ่มคลอและลำคอเธอตีบตัน

"นายต้องการคำขอโทษให้วิเวียนใช่ไหม? โอเค นี่ไง" เธอพูดและมองไปที่วิเวียน "ฉันเสียใจที่เธอมีความภูมิใจในตัวเองต่ำมากจนไปหลงผู้ชายที่มีเจ้าของแล้ว ฉันเสียใจที่เธอจะไม่มีเพื่อนแท้เลย เพราะ ฉันเสียใจจริงๆ ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนเธอหรอก" เอ็มม่าพูดด้วยความจริงใจ

"เธอเป็นอะไรไป?" แมทถาม "นั่นไม่ใช่คำขอโทษ! ทำให้ถูกๆ!" เขาสั่ง เขามองเธอด้วยสายตาเย็นชา และมันทำให้เธอเจ็บ แต่เธอไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดให้เขาเห็นอีกแล้ว เธอต้องจบเรื่องนี้และออกไปจากที่นี่

"ฉันไม่ใช่แฟนจ๋าที่เชื่อฟังนายอีกต่อไป ฉันเลิกกับนายไปแล้ว เมื่อ 10 นาทีที่แล้ว จำไม่ได้เหรอ?"

"นั่นไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่!" วิเวียนตะโกน

"ขอให้ทั้งคู่โชคดี" เอ็มม่าเมินการระเบิดอารมณ์ของวิเวียน "ไปตายซะ!"

แมทและวิเวียนจ้องมองเธอด้วยความเงียบงัน เอ็มม่าเคยเป็นเด็กผู้หญิงที่เรียบร้อย เงียบขรึม ไม่ใช่ผู้หญิงที่ดุดันและเดือดดาลตรงหน้าพวกเขา มากไปกว่านั้น วิเวียนโกรธมาก นี่ไม่ใช่วิธีที่มันควรจะเกิดขึ้น เอ็มม่าควรจะอ้อนวอนพวกเขาไม่ให้ทำแบบนี้กับเธอ เธอควรจะร้องไห้ขอให้แมทไม่ทิ้งเธอไป วิเวียนต้องการเห็นความวุ่นวายที่เธอก่อในชีวิตของเอ็มม่า มันคือสิ่งที่เธอหล่อเลี้ยงตัวเอง และตอนนี้เธอจะไม่ได้รับความพึงพอใจนั้น แต่อย่างน้อยเธอก็จะได้ความพึงพอใจจากการเห็นเอ็มม่าที่น่าสงสารและเปียกโชกก่อเรื่องในสถานที่โปรดของเธอ เธอจะไม่มีวันกลับมาที่นี่ได้อีก และเอ็มม่าก็รู้ดี

เอ็มม่าวิ่งออกจากเทรเมนส์ เธอวิ่งฝ่าสายฝนหนักจนกระทั่งรู้สึกว่าเธออยู่ไกลพอที่จะพังทลายลง อะดรีนาลีนและแอลกอฮอล์ผสมกันในร่างกายเธอ เธอมึนงงด้วยอารมณ์และเหตุการณ์ในวันนี้กระทบเธออย่างรุนแรง แสงไฟ ฝน และน้ำตาทำให้วิสัยทัศน์ของเธอพร่ามัว และทุกความรู้สึกที่เธอกดไว้ถูกปลดปล่อยออกมา

เอ็มม่าถูกขายโดยแม่เลี้ยง ถูกหลอกโดยเพื่อนร่วมห้อง และถูกทรยศโดยแฟนหนุ่ม ไม่มีที่ให้เธอไป บ้านในวัยเด็กของเธอเป็นรังของการละเลยและการทารุณกรรม แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้เจนขายมันได้ ก่อนที่แม่ของเธอจะจากไป เอ็มม่าได้สัญญาว่าจะทะนุถนอมบ้านของพวกเขาและความทรงจำอันสวยงามที่เคยมี เธอสัญญาว่าจะดูแลพ่อของเธอ เธอสัญญาว่าจะปกป้องครอบครัวและนั่นคือความรักที่มีต่อแม่ของเธอ

เธอไม่สามารถกลับไปที่หอพักได้ ไม่มีข้อสงสัยในใจเธอเลยว่าวิเวียนล็อคเธอออกไปแล้ว ซาบรินาอยู่ที่บ้านพ่อแม่ในช่วงสุดสัปดาห์ เธอจึงไปหาเธอไม่ได้ เธอติดอยู่ในพายุ ปัญหาของเธอสามารถแก้ไขได้ด้วยคำเดียว เงิน เงินเพื่อช่วยบ้านของเธอ เงินเพื่อช่วยตัวเธอเอง

ในความโกรธของเธอ เธอบอกเจนว่าเธอจะหาเงินนั้นด้วยตัวเอง

"ฉันคิดอะไรอยู่นะ" เธอร้องออกมา "ฉันจะไปหาเงินนั้นที่ไหนล่ะ" เอ็มม่าเดินเตร่ไปตามถนน มึนงงจากแอลกอฮอล์และความรู้สึกที่ถาโถมเข้าใส่

มีใครสักคนที่จะช่วยเธอได้ไหม เธอจะหาเงิน 50,000 ดอลลาร์มาได้ยังไง

ฝาที่เธอปิดทับความทรมานของตัวเองเปิดออก และเธอปล่อยให้ตัวเองรู้สึกถึงความเจ็บปวด ไม่ใช่แค่วันนี้ แต่เป็นความเจ็บปวดจากการถูกทารุณกรรมมาหลายปี เอ็มม่าไม่เคยยอมให้ตัวเองพังทลาย เธอไม่เคยอยากเป็นภาระของใคร ความต้องการที่จะปล่อยให้ตัวเองสูญเสียการควบคุมท่วมท้นเธอ แต่เธอต้องอดทนต่อไป เธอเดินเตร่ไปตามถนนเป็นเวลาที่รู้สึกเหมือนหลายชั่วโมง

"ฉันกำลังจะป่วยแล้ว" เธอสะอื้น "บางทีฉันควรจะโบกรถ" แต่เธอจะไปที่ไหน เธอไม่มีความคิด

เอ็มม่ายืนอยู่ข้างถนนและพยายามโบกรถ ไม่มีใครหยุดให้เธอ บางคันกระเซ็นน้ำใส่เธอขณะที่ขับผ่านไป ไม่มีทางที่เธอจะเปียกมากกว่านี้ได้อีก ทุกนิ้วของเธอชุ่มไปด้วยน้ำฝน เอ็มม่าสั่นเทาเมื่อน้ำทำให้กระดูกของเธอเย็นเฉียบ ปัญหากำลังทับถมเธอ ดูเหมือนว่าจะไม่มีที่สิ้นสุดกับความวุ่นวายในชีวิตของเธอ แต่ในตอนนั้น ทั้งหมดที่เธอต้องการคือฝักบัวร้อนๆ และความเมตตา เธอพยายามหยุดใครสักคน แต่ไม่มีใครหยุด ในช่วงเวลาแห่งความสิ้นหวัง เธอกระโดดลงไปบนถนนตรงหน้ารถที่กำลังแล่นมา

รถคันหนึ่งพุ่งเข้าหาเธอ ไฟหน้ารถสว่างจ้าขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมันเข้ามาใกล้ เอ็มม่าไม่ถอย ถ้านี่คือวิธีที่เธอจะจากไป ก็ช่างมันเถอะ เธอไม่สนใจ บางทีนี่อาจจะดีกว่า เธอหลับตาและยื่นมือออกไปต้อนรับความว่างเปล่า

รถเบรกจนล้อถลอกเป็นรอย เอ็มม่าลืมตาและเห็นรถสปอร์ตสีดำเงางาม ดูเหมือนฝนไม่สามารถแตะต้องมันได้ มันเป็นรถที่หรูหราที่สุดที่เธอเคยเห็น ก่อนที่เอ็มม่าจะเคลื่อนไหว คนขับก็เลื่อนกระจกลงและตะโกนใส่เธอจากด้านใน

"คุณกำลังทำบ้าอะไรน่ะ?!" เป็นเสียงผู้ชาย เอ็มม่าเดินไปที่ประตูรถ จากสิ่งน้อยนิดที่เธอเห็นเขา เขาดูหล่อและมีกลิ่นอายของความมั่งคั่ง

"ฉันขอโทษ ขอรบกวนให้ช่วยไปส่งหน่อยได้ไหมคะ"

ชายคนนั้นมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าและแสดงความรังเกียจ

"ผมไม่ได้มองหาเพื่อนร่วมทาง" เขาเลื่อนกระจกขึ้นและขับออกไป

เอ็มม่าถูกทิ้งไว้บนถนน ฝนเทกระหน่ำรอบตัวเธอ ทุกอย่างที่เธอกลั้นไว้ในวันนั้นระเบิดออกมาจากภายใน เธอล้มลงบนพื้นและสะอื้นไห้บนถนน แม่เลี้ยงของเธอขายเธอ แฟนหนุ่มของเธอนอกใจเธอ เพื่อนร่วมห้องทรยศเธอ เธอกำลังจะสูญเสียบ้าน พ่อของเธอจมลึกลงไปในการเสพติดมากขึ้นเรื่อยๆ และเธอต้องหาเงิน 50,000 ดอลลาร์ให้ได้

ทุกเส้นใยในจิตวิญญาณของเธอถูกบั่นทอน

เมื่อเขาออกไปขับรถในคืนนั้น เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะเกือบฆ่าใครสักคน แต่เธอก็อยู่ตรงนั้น ยืนอยู่กลางถนน เปียกโชกไปด้วยฝน เขาเชื่อว่าเธอเป็นโสเภณีที่โชคร้าย เขาขับออกห่างจากเธอ แต่หยุดเมื่อเห็นเธอล้มลงบนถนน

บางอย่างเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ดึงดูดความรู้สึกของเขา

"ไม่ก็ฉันเป็นคนโง่ที่สุดบนโลก" เขาพูดกับตัวเอง "หรือไม่เธอก็เป็นนักแสดงที่เก่งที่สุดบนโลก อืม ฉันจะต้องเสียใจกับเรื่องนี้แน่ๆ" เขาถอยหลังไปหาเธอ เธอดูประหลาดใจอย่างแท้จริงที่เห็นเขากลับมา เขาออกจากรถและกางร่มให้เธอ

"เข้ามาสิ"

เอ็มม่ามองเขาและกะพริบตา อ...อะไรนะ?

นี่เป็นสัญญาณจากจักรวาลหรือเปล่า? เขาดูมีราคา แผนเริ่มก่อตัวในใจเธอ เธอวิ่งเข้าไปในรถ และชายคนนั้นดูรังเกียจ

"ผมจะพาคุณไปที่ไหน"

"เอ่อ..." เอ็มม่าไม่ได้วางแผนไว้ล่วงหน้าขนาดนั้น ไม่มีที่ไหนที่เธอจะไปได้ ไม่ใช่ตอนนี้ "ฉันไม่รู้ ตอนนี้ไม่มีที่ไหนที่ฉันอยากไป"

ชายคนนั้นจ้องมองเธอ เอ็มม่าจ้องกลับไปที่เขา และคิดอีกครั้งว่าเขาดูมีราคาแพงแค่ไหน เขามีเงินและไม่กลัวที่จะอวดมัน บางทีเธออาจจะใช้มันให้เป็นประโยชน์ได้ ความคิดนั้นทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงทันทีที่มันเข้ามาในหัว แต่จิตใจที่แตกสลายของเธอไม่สามารถคิดเลยช่วงเวลานี้ไปได้ และในช่วงเวลานั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอต้องการ สิ่งเดียวที่จะแก้ปัญหาของเธอได้

เงิน เอ็มม่ารู้ว่าเธอจะเกลียดตัวเองสำหรับเรื่องนี้ แต่...

"เอ่อ... คุณรวยเหรอคะ?"