บท 747

"ดี!" หลี่เฉิงพยักหน้าและยิ้มพลางพูดว่า "เราจะไปเรียนหนังสือกัน!"

"ค่ะ!" ดวงตาของหวังหมั่นเหวยเริ่มชื้น เธอพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า "ขอบคุณลุงค่ะ!"

"เฮ้ย เจ้าเด็กโง่ ร้องไห้ทำไม!"

หลี่เฉิงเห็นหวังหมั่นเหวยที่มีน้ำตาคลอเหมือนดอกท้อในสายฝน หัวใจเขาเต้นแรงอีกครั้ง เขารีบกดความคิดชั่วร้ายลงไป และยื่นมือ...