บท 1018

เพราะนี่คือที่สาธารณะ

อาหารมาแล้ว แต่ฉันไม่มีอารมณ์จะกิน ฉันจ้องมองหวังอวี่หนิงอย่างเดียว

หวังอวี่หนิงรู้สึกเขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อเมื่อถูกฉันจ้องมอง เธอพูดเสียงสั่นว่า "เสี่ยวหนิง กิน...กินข้าวก่อนนะ!"

"อืม"

ถึงฉันจะตอบรับ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยิบตะเกียบ ยังคงจ้องมองหวังอวี่หนิงอยู่ เพราะฉันไม่เข...