บท 3

ป้าน้อยยิ้มอย่างอ่อนโยน "ได้ค่ะ ไปนอนเถอะ!"

เมื่อปิดประตูและนอนลงบนเตียง สิ่งแรกที่ฉันทำคือยื่นมือเข้าไปใต้ผ้าห่ม ภาพที่เห็นเมื่อครู่นี้ช่างรุนแรงเกินไป ความงามและเสน่ห์ของป้าน้อยยังคงติดอยู่ในหัวฉันไม่หาย

ฉันคิดว่า ถ้าตอนนั้นพวกเขายังไม่เสร็จ ฉันน่าจะหาข้ออ้างไปช่วยประคองป้าน้อยได้ใช่ไหม?

"ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ" มีเสียงเคาะประตูดังมาจากข้างนอก

"เสี่ยวหนิง หลับหรือยัง? ถ้ายังไม่หลับ ขอยืมไม้แขวนเสื้อให้ป้าใช้หน่อย" จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูและเสียงใสราวกับระฆังเงินของป้าน้อยดังมาจากข้างนอก

ต้องรู้ไว้ว่า ตอนนี้ป้าน้อยยังไม่ได้ใส่เสื้อผ้าเลยนะ

ฉันตกใจ รีบดึงกางเกงขึ้นและคว้าผ้าห่มมาคลุมตัวทันที

"เพิ่งตื่นแล้วนอนไม่หลับ" เมื่อได้ยินฉันตอบรับ ป้าน้อยจึงผลักประตูเข้ามา เปิดไฟ แสงหลอดประหยัดพลังงานที่จ้าทำให้ฉันต้องหรี่ตาเพราะยังไม่ชิน

เมื่อฉันเห็นป้าน้อยชัดๆ ฉันถึงกับเบิกตากว้าง! เธอยังคงสวมชุดกระโปรงตัวเดิม ซึ่งตอนนี้ถูกฉีกขาดเป็นริ้วๆ แล้ว แขวนอยู่บนตัวแทบจะปิดบังอะไรไม่ได้เลย

ฉันสามารถมองเห็นทุกส่วนบนตัวเธอได้อย่างชัดเจน แม้แต่ไฝที่ผิวด้านในของแขนก็มองเห็นได้

ไฟในอกฉันกำลังจะเผาผลาญฉันให้ตายอยู่แล้ว

"น้าชายของเธอพรุ่งนี้มีธุระต้องออกไปสักสองสามวัน ป้าเลยช่วยซักเสื้อผ้าให้หลายชุด แต่ไม้แขวนเสื้อไม่พอ"

เธอเอาเก้าอี้มาและเขย่งเท้าค้นหาไม้แขวนเสื้อในตู้ ฉันนอนอยู่บนเตียงพอดีมองเห็นร่างอันงดงามของเธอได้ชัดเจน

"อ๊า!" จู่ๆ ป้าน้อยก็ร้องเสียงแหลม ฉันเงยหน้าขึ้นก็เห็นป้าน้อยกำลังตกจากเก้าอี้ ร่างขาวผ่องของเธอกำลังล้มลงบนเตียง ฉันไวมือไวตาขยับตัวไปรับป้าน้อยไว้ได้ทัน

สัมผัสผิวเนียนนุ่มของป้าน้อยทำให้ทั้งตัวฉันสั่นระริก! นี่แหละคือความรู้สึกของป้าน้อย

"ป้า เป็นอะไรหรือเปล่า" ฉันอุ้มป้าน้อยมานั่งบนเตียงอย่างมั่นคง ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดงระเรื่อ ยิ่งทำให้เธอดูสวยมากขึ้น

เธอมองฉันและพูดอย่างเขินอาย "เสี่ยวหนิง เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ป้าทำให้เธอเจ็บหรือเปล่า?"

"ไม่ ไม่มี ไม่ ไม่เจ็บ!" ฉันรีบตอบกลับไป

เมื่อได้ยินคำพูดของฉัน ป้าน้อยลูบหัวฉันด้วยสีหน้าเวทนา พูดอย่างเอ็นดู "เสี่ยวหนิงหล่อมาก เป็นคนซื่อๆ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุ เธอคงไม่เป็นแบบนี้" ท่าทางของป้าน้อยและน้ำเสียงอ่อนโยนของเธอทำให้ฉันรู้สึกเขินอาย

ในใจฉันมีแต่ความสับสนวุ่นวาย ตอนนี้ฉันมองเห็นได้แล้ว และยังเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็นอีกมากมาย

ถ้าน้าชายหรือป้าน้อยรู้ ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาจะคิดยังไง

หลังจากความเงียบครู่หนึ่ง ป้าน้อยคงจะลุกขึ้นกลับไป แต่ก่อนที่เธอจะยืนขึ้นได้ เธอก็ร้อง "อ๊า" แล้วนั่งกลับลงบนเตียงอีกครั้ง

"ป้า เป็นอะไรหรือ?"

"ไม่เป็นไร อาจจะเคล็ดข้อเท้าตอนเมื่อกี้ ลุกไม่ขึ้นแล้ว" พูดจบ ป้าน้อยก็ก้มลงนวดเท้าตัวเอง แสดงสีหน้าเจ็บปวด

ฉันคิดสักครู่ แล้วบอกป้าน้อยว่า "ป้า ผมเคยเรียนนวดมาบ้าง ถ้าเท้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมช่วยนวดให้ก็หายได้"