บท 47

ป้าน้อยดูเวลาแล้วพูดกับฉันว่า "เสี่ยวหนิง เธอควรไปได้แล้ว พรุ่งนี้ป้าจะอยู่เป็นเพื่อนเธอดีๆ" ฉันพยักหน้าอย่างอาลัยอาวรณ์ จริงๆ แล้วฉันไม่ควรรบกวนเวลาต่อไปอีก

ฉันค่อยๆ วางป้าน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนลงบนเตียงแล้วลุกขึ้นยืน ป้าน้อยยื่นกระดาษทิชชู่ให้ฉันสองสามแผ่น มองฉันลึกๆ แล้วพูดอย่างเขินอายว่า "เดี๋ยวป...