บท 792

แม้ว่าฉันจะนอนคว่ำอยู่ ไม่สามารถมองเห็นสีหน้าของพี่จิ่งได้ แต่ฉันก็ยังสามารถจินตนาการได้ว่าตอนนี้พี่จิ่งคงกำลังกัดริมฝีปากเบาๆ พยายามกลั้นเสียงของตัวเองอยู่

เสียงหายใจที่กดไว้และเสียงครางแผ่วๆ ทำให้ฉันแทบลืมไปว่ากำลังช่วยรักษาอาการของพี่จิ่ง ฉันอดไม่ได้ที่จะเอามือไปสัมผัส แต่ควบคุมแรงไม่ได้ ร่างของ...