บท 239

บนเส้นทางมุ่งสู่เทือกเขาฉางไป๋ซาน เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้า เวลาที่ผ่านไปทำให้เส้นขอบฟ้าสีครามค่อยๆ ดับลง แทนที่ด้วยความมืดมิดที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศรอบข้างเต็มไปด้วยกลิ่นอายอันตราย ราวกับจะกลืนกินผู้เดินทางเข้าสู่ห้วงเวหา ต้นไม้ใหญ่ไร้ชื่อที่ตั้งอยู่ข้างทางยิ่งดูเย็นยะเยือก หากเป็นคนธรรมดาคงตกใจจ...