บท 220

มือขาวงดงามสะท้อนแสงไฟจนดูแทบโปร่งใส เธอเสยผมยาวที่ถูกลมพัดยุ่งเหยิงไปไว้หลังใบหู เผยให้เห็นใบหน้าที่งดงามประณีต ไม่ได้อ่อนหวานแบบสตรีทั่วไป ทั้งไม่มีท่าทีลำบากใจท่ามกลางความวุ่นวายเช่นนี้ ไร้ซึ่งความรู้สึกปั่นป่วนใดๆ ราวกับผืนน้ำในสระยามจันทร์เพ็ญ เจิดจรัสดึงดูดสายตา แต่ขณะเดียวกันก็ไม่อาจคาดเดาได้...