บท 1058

เหวินเหวินเก็บเสื้อผ้าที่พื้นขึ้นมาอย่างลนลาน แล้วรีบสวมใส่อย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่กี่นาที เธอหันหลังจะเดินออกไป ผมคิดสักครู่แล้วเอ่ย "เดี๋ยวก่อน"

เหวินเหวินมองผมอย่างงุนงง แต่ที่มากกว่านั้นคือความหวาดกลัว เธอกังวลว่าผมจะเปลี่ยนใจอีก เธอยืนอย่างระมัดระวังตรงหน้าผม ท่าทางเกร็งผิดปกติ ผมยิ้มพลางพูดว่า...