บท 737

ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ค่อยๆ จางหายไปตามกาลเวลา ทำให้เจ้าสามจิ้นที่นอนอยู่บนเตียงเล็กๆ ค่อยๆ กลับมาเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง

แสงอาทิตย์จ้าส่องผ่านหน้าต่างเข้ามา แม้ม่านจะบังไว้ส่วนหนึ่ง แต่ความสว่างทั่วทั้งห้องก็ทำให้เจ้าสามจิ้นลืมตาแทบไม่ขึ้น เขาต้องหรี่ตาลงพลางนวดขมับตัวเองเพราะรู้สึกปวดหัว

"นี่มัน.....