บท 744

เช็ดเหงื่อเย็นที่ผุดซึมบนหน้าผาก จ้าวซานจิ่นรู้สึกว่าตนเองเริ่มหมดแรง นับตั้งแต่เริ่มต้นจนถึงตอนนี้ เวลาสองชั่วยามกว่าได้เลื่อนผ่านนิ้วมือของเขาไปอย่างเงียบๆ

จากขาทั้งสองไปจนถึงมือทั้งคู่ จ้าวซานจิ่นเป็นผู้แสดงเพียงคนเดียว ส่วนเหมาป๋อปังเปรียบเสมือนเวทีที่ต้องรับความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่ก็ต้องอด...