บท 1125

ใบหน้าของเพ่ยจิ่นหยูราวกับถูกปกคลุมด้วยเมฆครึ้มอย่างฉับพลัน หลังจากพูดประโยคสั้นๆ ไม่กี่คำ เธอก็วางสายโทรศัพท์ลง

สายตาเลื่อนลอย เธอเขี่ยอาหารในจานด้วยตะเกียบสองสามที ก่อนจะวางตะเกียบลงและลุกขึ้น

เฉินเฟยสูดลมหายใจลึกๆ แล้วยิ้มพูดว่า "คุณเพ่ย ยังไงก็ต้องกินอะไรบ้างนะครับ คนเราก็เหมือนเหล็กที่ต้องการอ...