ยังไม่ทันตื่นดี โทรศัพท์จากลู่ฉีก็ดังขึ้น

ในขณะที่ยังงัวเงียอยู่ โทรศัพท์จากลู่ฉีก็ดังขึ้น บอกว่าช่วงบ่ายจะมีการประชุมใหญ่ทั้งบริษัท ทุกคนต้องมาถึงที่ทำงานเร็วขึ้นสองชั่วโมง

เฉินเฟยตอบรับเสียงอืมสั้นๆ แล้วก็วางสาย น่ารำคาญจะแย่แล้ว ประชุมใหญ่ประชุมเล็กไม่เคยขาด ทุกครั้งต้องไปถึงล่วงหน้าเป็นชั่วโมงๆ แต่ประชุมจริงแค่สิบห้านาที เวลาที่เหลือก็ต้องเริ่มทำงานไปก่อน แทบจะเป็นการเพิ่มชั่วโมงทำงานทางอ้อมชัดๆ

เขาลุกจากเตียง ล้างหน้าลวกๆ แล้วเสยผมเล็กน้อย สวมเสื้อผ้าแล้วรีบมุ่งหน้าไปที่บาร์ พอไปถึง เขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งรองประธาน สวมรองเท้าส้นสูงสีแดงคู่กับถุงน่องสีดำ ใส่ชุดเดรสสีดำคอวีลึก หน้าอกเต็มๆ ราวกับจะล้นออกมา การแต่งหน้าของเธอเผยให้เห็นความเป็นผู้ใหญ่และเสน่ห์ที่ปิดไม่อยู่

เฉินเฟยสะกิดหยางเฉินที่อยู่ข้างๆ แล้วพูดว่า "นั่นใครวะ? ดาวเด่นคนใหม่เหรอ? ดูเด็ดดีนะ"

หยางเฉินกระซิบข้างหูเฉินเฟย "อย่าพูดมั่วสิวะ ผู้หญิงคนนี้เหมือนเป็นผู้บริหารระดับสูงที่ประธานหวงเชิญมาจากฮ่องกง ได้ยินว่าเป็นด็อกเตอร์ด้านบริหารธุรกิจ เรียนจบจากต่างประเทศ! รองประธานหลิวถูกย้ายไปเมืองอื่นแล้ว ต่อไปรองประธานของพวกเราก็คือ 'ยายนั่น' ที่นายพูดถึงนั่นแหละ"

ตอนที่หยางเฉินพูด เขาเน้นคำว่า "ยายนั่น" เป็นพิเศษ ทำให้คนหลายคนหันมามอง เฉินเฟยก้มหน้าลงอย่างเก้อเขินแล้วกระแอมสองที

เฉินเฟยได้ยินแค่ว่าผู้หญิงคนนี้ชื่อกู้อี้ ส่วนที่เหลือเขาไม่ได้สนใจฟังเลย การประชุมพูดแค่สิบกว่านาทีก็เลิกแล้ว

กู้อี้เดินมานั่งที่บาร์ สั่งเหล้าวอดก้ามอลต์เดี่ยว แม้จะดื่มอยู่ แต่สายตาของเธอกวาดมองไปรอบๆ ตลอด ดวงตาเปล่งประกายความเฉียบคมและความเป็นมืออาชีพ เฉินเฟยสังเกตเห็นทั้งหมดนี้ เขารู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ๆ ไม่เหมือนรองประธานหลิวคนเก่าที่ทั้งอ้วนทั้งโง่และจัดการง่าย ต่อไปเจอเธอคงต้องเลี่ยงไปทางอื่นแล้วละ

พอถึงเวลาเลิกงาน ยังมีลูกค้าอีกโต๊ะที่ยังไม่กลับ ตามกฎแล้ว ถ้าลูกค้ายังไม่กลับก็ยังปิดร้านไม่ได้ พอดีหยางเฉินที่อยู่เวรมีธุระขอให้เขาช่วย เฉินเฟยคิดว่าตัวเองก็ไม่มีอะไรทำ เลยตกลง

เขาอยู่ต่ออีกกว่าสองชั่วโมง ในที่สุดลูกค้าก็กลับ เขาลุกขึ้นยืนแล้วรู้สึกปวดปัสสาวะขึ้นมาทันที รีบเก็บแก้วแล้วเดินไปห้องน้ำ

ห้องน้ำอยู่หลังห้องโถงใหญ่ มีทางเดินยาวมาก ในเวลานี้ มีแค่ไฟในห้องน้ำที่ยังเปิดอยู่ ส่วนที่อื่นๆ มืดสนิท

ตึก ตึก ตึก เสียงรองเท้าหนังกระทบกับพื้นกระเบื้อง ดังก้องไปไกลในความเงียบยามค่ำคืน ตอนที่เฉินเฟยเกือบถึงห้องน้ำ จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิง

"อ๊ะ..."

เสียงนั้นขาดๆ หายๆ ฟังไม่ชัดว่าเป็นอะไร รู้แค่ว่าเป็นเสียงผู้หญิง ในหัวเขานึกถึงผีผู้หญิงสารพัดแบบ ทั้งผีห้องน้ำ ซาดาโกะ คายาโกะ เขาอยากจะหันหลังวิ่งหนีให้ไวที่สุด

อยากหนีก็อยากหนี แต่นอกจากความอยากรู้อยากเห็นจะดึงให้เขาเดินไปที่ห้องน้ำแล้ว เขาก็คงไม่อยากฉี่ราดกางเกงด้วย

ห้องน้ำของบาร์กลางคืนหรูหรามาก มีกระจกใหญ่ อ่างล้างมือขอบประณีต และผนังกั้นระดับไฮเอนด์ พอเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้ยินชัด นี่มันไม่ใช่เสียงผีร้องสักหน่อย แต่เป็นเสียงครางหวานของผู้หญิงชัดๆ

เฉินเฟยหน้าแดงก่ำ เสียงของผู้หญิงคนนั้นหวานนุ่มและเย้ายวนใจ สำหรับเฉินเฟยที่ชีวิตกลางคืนต้องพึ่งมือตัวเองล้วนๆ นี่มันทำให้เลือดสูบฉีดอย่างรุนแรง ยิ่งฟังก็ยิ่งรู้สึกปวดปัสสาวะ แต่เสียงนั้นดูเหมือนจะมาจากห้องน้ำที่ไม่ได้ล็อคประตู

ในที่สุดกระเพาะปัสสาวะก็เกือบระเบิด ช่างมันเถอะ ขอแก้ปัญหาตัวเองก่อน เขาหลับตาแล้วพุ่งเข้าไปในห้องน้ำ เมื่อเดินผ่านห้องที่ประตูไม่ได้ปิด สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะแอบดูว่าผู้หญิงที่ส่งเสียงเซ็กซี่ขนาดนั้นเป็นใคร

พอได้เห็น โอ้พระเจ้า! เฉินเฟยถึงกับฉี่ราดกางเกงจริงๆ!