บท 1088

ฉันจงใจเดินช้าลง อยากซึมซับความรู้สึกตื่นเต้นที่บิดเบี้ยวจนแทบหายใจไม่ออกนี้ให้มากที่สุด

เมื่อเดินมาใกล้ประตูห้องของเรา ประตูที่ปลายระเบียงก็เปิดออกจริงๆ ตามด้วยชายหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมา

เมื่อชายหนุ่มคนนั้นยืนอยู่ในระเบียง ยังไม่ทันรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาก็ตกตะลึงจนชะงักงัน มองเราสองคนด้วยสายตาเลื...

Accedi e continua a leggere