บท 1

ณุ ผู้เป็นอัลฟ่า

ณุเฮง เป็นอัลฟ่า เขามีเบต้าที่เขาหลับนอนด้วยมาเจ็ดปีแล้ว

อย่าเข้าใจผิด ที่นอนด้วยกันมาเจ็ดปีโดยไม่แยกทางกันไม่ใช่เพราะณุเฮงชอบเบต้าคนนั้นมากนัก แต่เป็นเพียงเพราะเบต้าทนทานต่อการร่วมรักและไม่ง่ายที่จะตั้งครรภ์

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับเบต้าคนที่เขานอนด้วยมาเจ็ดปีนี้ ไม่วีนไม่สร้างปัญหา นิสัยก็พอรับได้ หน้าตาก็พอมองได้ ตอนนั้นเบต้าเป็นฝ่ายขอร้องให้เขานอนด้วย แถมยังลงนามในสัญญาแปดปี เขาก็เลยทนนอนด้วยมาจนถึงทุกวันนี้ คงราวๆ เจ็ดปีแล้วกระมัง

เขาต้องการคู่นอนเพื่อระบายความต้องการอันแรงกล้าที่เกิดขึ้นเป็นระยะของอัลฟ่า

โอเมก้านั้นบอบบางเกินไป นอนด้วยนานๆ ก็เสียหายได้ง่าย แถมไม่รู้ว่าวันไหนอาจจะมีลูกออกมา ก็จะยุ่งยากจบไม่ลง

อีกอย่างเขาไม่ค่อยชอบโอเมก้าอยู่แล้ว

ที่เขาอดทนเป็นสุภาพบุรุษกับโอเมก้าภายนอกได้ ก็เพราะพี่ชายของเขาเป็นโอเมก้า

เขารักพี่ชาย ดังนั้นจึงต้องรักวัวให้ถึงพริกถึงขิง ดีกับโอเมก้าสักหน่อย เพื่อรักษาภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าพี่ชาย

พี่ชายของเขาเป็นโอเมก้าที่สง่างามที่สุด มั่นใจแต่ไม่โอ้อวด อยากทำอะไรก็ทำ ใช้ชีวิตอย่างมีจุดยืนและมีแผนการ

พี่ชายไม่ใช่พี่แท้ๆ พ่อของเขาแต่งงานใหม่กับผู้หญิงโอเมก้า พี่ชายเป็นลูกของผู้หญิงคนนั้นกับสามีเก่า

พี่ชายไม่เหมือนแม่เลี้ยงหรือพี่เลี้ยงในนิยายที่มักทารุณลูกติดพ่อ แต่กลับดีกับเขาเป็นพิเศษตั้งแต่เด็ก มีอะไรดีๆ ก็คิดถึงเขาเป็นคนแรกเสมอ

ตอนเด็กๆ เขาไม่มีแม่คอยดูแล ถูกลูกคุณหนูบ้านอื่นรุมแกล้ง พี่ชายก็คอยปกป้องเขาเสมอ มีครั้งหนึ่งเขาถูกรังแกจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด พี่ชายเป็นคนช่วยเขาไว้ แล้วรีบร้อนไปตามคนมาช่วย

ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่เคยมีใครดีกับเขาขนาดนี้มาก่อน

เขาเป็นอัลฟ่าคนเดียวในบ้าน พ่อเลี้ยงดูเขาให้เป็นทายาทมาตลอด จึงมักทำหน้าเคร่งใส่เขาตั้งแต่เด็ก เขาไม่เคยรู้สึกถึงความรักจากพ่อเลย

มีเพียงพี่ชายเท่านั้นที่ดีกับเขาโดยไม่หวังผลตอบแทน เขาจึงรักพี่ชาย

ตอนเด็กๆ ณุเฮงมักตามรอยพี่ชายเสมอ พี่ชายไม่ชอบโรงเรียนคนรวย พยายามเรียนหนักจนสอบเข้ามัธยมอีกแห่งที่ดูแค่เกรด เขาก็พยายามตามพี่ชายจนสอบเข้าโรงเรียนนั้นได้

แม้ว่าอัลฟ่าและโอเมก้าจะถูกแยกดูแล อยู่คนละเขตในโรงเรียน แต่ทุกครั้งที่มีวิชาพละ ได้มองเห็นพี่ชายไกลๆ ผ่านรั้ว ณุเฮงก็รู้สึกพอใจแล้ว

พี่ชายใช้นามสกุลอื่น คนอื่นจึงมักนินทาว่าร้ายอย่างน่าเจ็บปวด พี่ชายเพื่อแสดงว่าไม่สนใจสมบัติ จึงหนีไปอยู่ฝรั่งเศส แถมยังเปลี่ยนไปเรียนสายศิลปะ

ณุเฮงยิ่งรู้สึกผิดต่อพี่ชาย ตอนเรียนมหาวิทยาลัยไม่สามารถตามไปต่างประเทศได้ จึงพยายามอย่างหนักที่จะรับช่วงกิจการครอบครัว เพียงเพื่อจะสร้างที่พักพิงให้พี่ชายเร็วที่สุด

เบต้าคนนั้นเป็นลูกชายแม่บ้านของเขา

ป้าแม่บ้านเป็นคนดี ทำอาหารอร่อย เริ่มทำงานเป็นแม่บ้านที่บ้านเขาตั้งแต่อายุยี่สิบกว่า เขาเติบโตมาโดยมีแม่บ้านคนนี้ดูแลตั้งแต่เกิด

ตอนเขาอายุสี่ขวบ แม่บ้านลาพักกลับบ้านเกิดครั้งหนึ่ง พอกลับมาก็พาเบต้าที่ดูขี้อายมาด้วย

ป้าแม่บ้านแนะนำกับพ่อเขาอย่างละอายใจว่า นั่นคือลูกชายของเธอ เกิดมาก็ทิ้งไว้ที่บ้านเกิด ทิ้งไว้เจ็ดปี หลังจากพ่อแม่ที่บ้านเกิดเสียชีวิต ลูกชายก็ไม่มีใครดูแล จึงพามาอยู่ด้วย