บท 141

ชูเหิงหันหลัง เหลียวมองกลับไปอีกครั้งอย่างอาลัย ก่อนจะเดินจากไปด้วยท่าทางหมดอาลัยตายอยาก

หลิงลั่วยืนนิ่งอยู่ในความมืดเป็นเวลานาน ลมทะเลพัดเย็นขึ้นเรื่อยๆ โดยไม่รู้ตัว เงาร่างของอัลฟ่าได้หายลับไปนานแล้ว

หลี่หง เอ่ยขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก "ขึ้นไปกันเถอะ หนาวเกินไปแล้ว"

หลิงลั่วเพิ...