บท 149

ผิวที่แห้งแตกระแหงกลับชุ่มชื้นขึ้นมาใหม่ กิ่งไม้แห้งเหี่ยวแตกหน่อใบอ่อน สระน้ำที่เคยนิ่งสนิทได้รับการเติมเต็มด้วยชีวิตชีวา

ดวงตาที่เคยหม่นหมองพลันเปล่งประกายร้อนแรง จู่เหิงรู้สึกสั่นสะเทือนในใจ นานกว่าจะสงบลงได้ อัลฟ่าได้สติ ดวงตาที่ขอบแดงก่ำจ้องมองเงาร่างอรชรของเบต้าดุจหมาป่า สายตาเผาไหม้ราวกับเปล...