บท 162

ชายคนนั้นค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้ บนใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนโยน เพียงแต่ใต้ดวงตามีรอยคล้ำ สีหน้าซีดเซียวราวกับเพิ่งตื่นนอน

จูเหิงชี้ไปที่ที่นั่งข้างๆ เขาอย่างระมัดระวัง พร้อมกับเสียงที่แฝงอาการคัดจมูก "ฉันนั่งตรงนี้ได้ไหม?"

หลิงลั่วจ้องมองเขาตรงๆ ด้วยความประหลาดใจ ไม่พูดอะไร

เมื่อไม่มีใครตอบ จูเหิงก็ไ...