บท 177

:

"ดังนั้น ฉันก็เลย..."

ส่วนบนของลำต้นไม้ที่มีหิมะทับถมอยู่เกิดรอยแตกร้าวเล็กๆ และเริ่มส่ายไหว ทำให้เกล็ดหิมะร่วงหล่นลงมา เหลิงลั่วพูดอย่างหมกมุ่น ไม่ทันสังเกตเห็น แต่อัลฟ่าผู้มีสายตาเฉียบคมกลับเห็นและใจหายวาบ

สีหน้าของจู้เหิงซีดลง แววตาเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน เขาพุ่งตัวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล กอดร่า...