บท 32

จู้เหิงดึงร่างของเบต้าที่กำลังใช้ทักษะอันชำนาญของเขาโดยไม่มีคำบ่นให้ลุกขึ้นจากระหว่างขาของตน ดวงตาสีดำสนิทราวกับหมึกจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่เพิ่งลืมขึ้นอย่างมึนงง พยายามจับความรู้สึกเล็กๆ น้อยๆ ที่แทบสังเกตไม่เห็น สายตาของเขาจับจ้องที่ดวงหน้าของเบต้า ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนลงต่ำ

เขายังคงรักษาใบหน้าที่เย็...