บท 70

"ครับ"

เมื่อเปิดประตูเข้าไป ห้องนอนมืดสลัว มีเพียงแสงไฟเล็ดลอดเข้ามาจากหน้าต่างบานใหญ่เท่านั้น จูเหิงมีสายตาดี เห็นเนินนูนคล้ายเนินเขาเล็กๆ บนเตียงได้ในทันที

เขายิ้มน้อยๆ ถอดรองเท้าแล้วล้มตัวลงนอน ค่อยๆ โอบคนทั้งผ้าห่มเข้ามาในอ้อมกอด

เสียงหายใจสม่ำเสมอหยุดชะงักไปชั่วขณะ จูเหิงสังเกตได้ จึงเอื้อมไ...