บท 93

เขาใช้ชีวิตอย่างเลื่อนลอยไร้จุดหมายผ่านไปหลายวัน แต่กลับไม่มีแม้แต่สายโทรศัพท์เพียงสายเดียวที่แสดงความห่วงใย

จูเหิงรู้สึกน้อยใจยิ่งขึ้น เขานั่งกอดขวดเหล้าบนพื้นกระเบื้องในอพาร์ตเมนต์ หลังพิงโซฟานุ่ม ใบหน้าแดงก่ำจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ คิดในใจว่า "ฉันง่ายจะตายไป แค่คุณโทรมาสักครั้งก็พอ แค่โทรมาครั้งเด...