บทที่ 214 เข้าร่วมกับฉัน

อิซาเบลลานวดขมับ เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้าขณะสะบัดผ้าห่มออกแล้วนั่งลงบนขอบเตียง

ความเจ็บปวดแปลบปลาบแล่นริ้วขึ้นที่ขมับ ราวกับมีใครเอาค้อนมาทุบหัว

เธอมองไปรอบห้อง: ผนังสีขาว เฟอร์นิเจอร์เรียบง่าย และม่านสีฟ้าครามที่แทบจะปิดบังแสงจันทร์สว่างจ้าด้านนอกไม่มิด

“ฉันปลอดภัยหรือเปล่า?” อิซาเบลลาพึมพำเสียง...