บท 267

จ้านซือเฉินหมดสติไปนานมาก

ร่างกายหนักและอึดอัดเหมือนถูกกดด้วยน้ำหนักพันชั่ง แม้แต่นิ้วก็ขยับไม่ได้

หัวเจ็บเหมือนจะระเบิด

เขาพยายามลืมตา แต่ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ลืมไม่ขึ้น

มีเสียงหนึ่งเรียกเขาอยู่ข้างหูตลอดเวลา

“เฉินเปา... เฉินเปา... ตื่นเร็วๆ หน่อย... เฉินเปา...”

เสียงนี้—

เป็นเสียงขอ...