บท 89

เสียงของเธอดังชัดเจนเป็นพิเศษในความเงียบสงัดของป่า

หลู่โย่วถิงที่กำลังจะจากไปพลันหยุดฝีเท้า คิดว่าเป็นภาพหลอนเพราะคิดถึงเธอมากเกินไป เขายืนอยู่ที่เดิม หลับตา ตั้งใจฟัง

แต่เมื่อฟังอย่างระมัดระวัง ไม่มีเสียงของเจียนซือ นอกจากเสียงใบไม้ที่ถูกลมพัด

ความหวังที่เพิ่งจุดประกายก็ดับวูบลงในทันใด

...