บท 467

"งั้นก็นอนเถอะ"

เวินจิ้นเหยาไม่รีบร้อน เพราะเขามีเวลาเหลือเฟือ

จนกระทั่งหญิงสาวผู้สวยงามปิดตาลงและหายใจอย่างสงบ เวินจิ้นเหยาก็เปลี่ยนสีหน้าอันอ่อนโยนของเขาไปจนหมดสิ้น

ความอ่อนโยนที่เคยมีอยู่เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นความมืดมนแทน เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าของหญิงสาว ความทรงจำมากมายผุดขึ้นมา

ปีที่เขาเจอหมิงห...