บท 294

เสิ่นไป๋ลู่รู้สึกหน้ามืด วูบไป แล้วก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

……

ห้าวันก่อน

กลางคืน ที่โรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วยที่เงียบสงัดจนน่าอึดอัด เกาเสวียนพิงหัวเตียง สองมือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น เธอมองชายหนุ่มรูปงามที่นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้ซึ่งแผ่รังสีความกดดันอย่างรุนแรง เหงื่อเย็นกาฬไหลซึมเสื้อผู้ป่วยชั้นแล้วชั้นเล่า

...