บท 495

“พอแล้ว! ร้องไห้ทำไมกัน? ดูไม่เอาไหนเลยจริงๆ” ถังเชียนไห่โมโห

“หนูขายหน้าต่อหน้าคนตั้งเยอะขนาดนั้น จะร้องไห้หน่อยไม่ได้หรือไงคะ?”

ถังหว่านหนิงเช็ดน้ำตาอย่างน่าสงสาร “ประธานเสิ่นนี่มันเกินไปจริงๆ หนูหกล้มต่อหน้าเขาแท้ๆ เขาน่าจะช่วยพยุงหนูขึ้นมาบ้างสิ ทำไมถึงทำเป็นมองไม่เห็นได้ล่ะคะ? ในสายตาเขามีแต่ถั...