บทที่ 134

"กินข้าวกันเถอะ" ผมได้ยินเสียงเจมส์ดังมาจากด้านหลัง ผมเงยหน้าขึ้นจากโมเดลที่รีซประกอบไว้ แล้วพบว่ารูกำลังจ้องมองผมอยู่ ดวงตาสวยของเธอเต็มไปด้วยความหวังอันสิ้นหวังที่ผมรู้ว่ามันสะท้อนความรู้สึกของผมเช่นกัน เธอเหมือนงานศิลปะรุ่นพิเศษหรือชิ้นเดียวในโลกที่คุณซ่อนไว้ในตู้โชว์เพื่อไม่ให้อะไรเกิดขึ้นกับมัน...