บทที่ 152

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับเสียงดังติ๊ดๆ อย่างต่อเนื่อง ห้องมืดสลัวยกเว้นแสงสีฟ้าอบอุ่นที่ส่องมาจากด้านหลังฉัน ฉันรู้สึกขอบคุณความมืดนี้เพราะหัวฉันกำลังตุบๆ และปากฉันแห้งผากราวกับกำลังอมทราย ฉันกดลิ้นกับเพดานปากหลายครั้งพยายามให้มันชุ่มชื้นพอที่จะพูด ฉันกวาดตามองรอบห้องมืดเพื่อทำความเข้าใจสถานการณ์ ชัดเจน...