บทที่ 167

เจมส์

ผมชำเลืองมองรู ที่ดูกังวลมากกว่าเมื่อกี้นี้ เธอเอามือซุกไว้ในกระเป๋าแจ็คเก็ต ผมคงพูดอะไรห่วยๆ ออกไปก่อนหน้านี้แน่ๆ คำพูดหลุดออกจากปากผมก่อนที่จะทันคิด "เธอไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไงที่ไร้ประโยชน์ขนาดนี้"

รูหันขวับมาทางผม ดวงตาหรี่ลงด้วยความโกรธจัดที่ผมชินกับการเห็นมันแล้ว "นายหมายความว่าไ...