บทที่ 174

ผมมองข้ามไหล่ไปเห็นร่างใหญ่ของแคสยืนพิงผนังเหนือบันไดห้องใต้ดิน ปกติพี่ๆ ฝาแฝดของฉันต้องก้มหัวเวลาเดินผ่านตรงนั้น แต่พวกเขาก็ชอบยืดเส้นโดยการพิงผนังตรงนั้น ส่วนฉันแค่ยืนเขย่งสุดตัวก็แทบจะแตะไม่ถึง นี่แหละภาระของคนตัวเตี้ย: ไม่มีผนังให้ยืดเส้นเลย

ฉันหันกลับไปมองตะกร้าผ้าที่เพิ่งอบแห้งที่กำลังพับอยู่...