บทที่ 67

หลังจากที่เอาเรียซเข้านอนใต้ผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว ฉันหันไปจะขอบคุณทราวิส แต่เขาหายไปแล้ว ฉันลุกขึ้นยืน ปิดประตูห้องเรียซไว้ข้างหลัง ตอนนี้พายุผ่านไปแล้ว ฉันไม่ต้องกังวลว่าเรียซจะตื่น เขาน่าจะหลับไปตลอดทั้งคืน ฉันพบทราวิสยืนอยู่ในโถงทางเดินแคบๆ หายใจแรง ฉันเอามือวางเบาๆ บนแขนเขา พูดว่า "ขอบคุณสำหรับทุก...