บทที่ 91

ผมร้องครางเมื่อเริ่มตื่นขึ้นมา หัวตุบๆ เพราะเสียงกรนน่ารำคาญข้างๆ ฉันไม่อยากลืมตาเพราะรู้ว่ามันจะทำให้อาการเมาค้างแย่ลง แทนที่จะทำแบบนั้น ฉันกลับซุกตัวลึกลงไปในผ้านวมอุ่นๆ ที่มีกลิ่นอบเชยและผ้าซักสะอาด ฉันพยายามนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน แต่ความทรงจำมีแค่ประกายเล็กๆ แทรกอยู่ระหว่างความมืดมิดจากฤทธิ์ยา ...