บทที่ 1

ชีวิตของเพเนโลพี คูเปอร์คือฝันร้ายอย่างแท้จริง

พ่อของเธอซึ่งเป็นหมอ ถูกใส่ร้ายขณะรักษาคนใหญ่คนโตคนหนึ่ง และลงเอยด้วยการใช้ยาผิดจนทำให้ชายคนนั้นเสียชีวิต

เคลวิน เดวิส ลูกชายของคนใหญ่คนโตคนนั้น เป็นผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในลอสแอนเจลิส เมื่อพ่อของเขาตาย เขาก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

เคลวินไม่สนใจคำอธิบายใดๆ และใช้อิทธิพลของเขาจับพ่อของเพเนโลพีเข้าคุก

แม่ของเธอรับเรื่องนี้ไม่ไหว ล้มป่วยหนักจนติดเตียงและไม่ได้สติ

เคลวินระบายความโกรธแค้นใส่เพเนโลพี ทำให้ชีวิตของเธอกลายเป็นนรกบนดิน

เขายังจับเธอขังไว้ในโรงพยาบาลจิตเวชและสั่งให้เจ้าหน้าที่ปฏิบัติต่อเธอราวกับไม่ใช่คน

เขาต้องการให้เธอทรมานเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้

สองปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ชีวิตของเพเนโลพีในโรงพยาบาลจิตเวชมีแต่ความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส

เธอแทบไม่มีอะไรกิน ต้องคอยคุ้ยหาอาหาร แย่งชิงกับหมาแมวจรจัด

เธอใช้ชีวิตไม่ต่างจากคนจรจัด

แต่เพเนโลพีไม่เคยยอมแพ้ เธอต้องเข้มแข็งเพื่อพ่อแม่ ตราบใดที่เธอยังมีชีวิตอยู่ ก็ยังมีความหวัง!

วันหนึ่ง ไมเคิล ไรท์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาล ก็พรวดพราดเข้ามาในห้องของเธอ

"เพเนโลพี มีคนมารับเธอ!" ไมเคิลประกาศ

เพเนโลพีตกใจ "ใครคะ?"

ตั้งแต่พ่อของเธอติดคุก ทุกคนที่เธอรู้จักก็ทอดทิ้งเธอไปหมดแล้ว ใครกันจะมารับเธอตอนนี้?

ไมเคิลเพียงแค่พูดว่า "เดี๋ยวเธอก็รู้เอง"

เพเนโลพีไม่อยากจะเชื่อว่าเธอกำลังจะได้ออกไป หากปราศจากคำสั่งของเคลวิน ใครกันจะกล้ามาช่วยเธอ?

ด้วยความรู้สึกทั้งประหม่าและความหวัง เธอเดินออกจากโรงพยาบาล รถคันหนึ่งก็แล่นมาจอดตรงหน้าเธอ

ก่อนที่เธอจะได้เห็นว่าเป็นใคร ชายสามคนก็กระโดดออกมาแล้วเอาถุงดำคลุมหัวเธอ!

"ช่วย..." เธอพยายามกรีดร้อง แต่ก็โดนตีอย่างแรงที่ต้นคอจนสลบไป

เมื่อเธอฟื้นคืนสติ ก็พบว่าตัวเองถูกมัดติดอยู่กับเตียงขนาดใหญ่ในโรงแรม ขยับตัวไม่ได้

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เธออยู่ที่ไหน?

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนจะหมดสติไป เธอก็สังหรณ์ใจไม่ดี

ชายแก่หัวล้านท้วมชื่อกอร์ดอน บรูคส์ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ถูมือไปมาอย่างตื่นเต้น "หนูช่างบริสุทธิ์เหลือเกิน ตาชอบหนู!"

เพเนโลพีตระหนักได้ว่าไมเคิลวางแผนหลอกเธอ!

ไม่มีใครมาช่วยเธอเลย เธอถูกส่งตัวมาให้ตาแก่ลามกคนนี้!

"อยู่ห่างๆ นะ" เพเนโลพีตวาดเสียงแข็ง "ไปให้พ้น!"

"ถ้าหนูทำให้ตาพอใจ ตาก็จะดูแลหนูอย่างดี" กอร์ดอนพูดพร้อมรอยยิ้มชั่วร้าย แล้วพุ่งเข้าใส่เธอ เพเนโลพีรีบคิดหาแผนการ

"เดี๋ยว!" เธอตะโกน

กอร์ดอนชะงัก "อะไรอีกล่ะ?"

เพเนโลพียิ้มหวาน "อย่าเพิ่งรีบร้อนสิคะ ค่อยเป็นค่อยไปดีกว่า คุณต้องแก้เชือกให้ฉันก่อน ถึงจะสนุกกว่านี้"

กอร์ดอนยิ้มเยาะ "ก็ได้ คิดว่าหนีได้รึไง"

ทันทีที่เชือกถูกแก้ เพเนโลพีก็เตะเข้าเป้ากอร์ดอนอย่างแรง! เขาหวีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด!

อาศัยจังหวะนั้น เพเนโลพีก็พุ่งพรวดออกจากห้องไป!

"จับตัวเธอไว้!" กอร์ดอนตะโกน

เธอได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งไล่ตามมา

ถ้าพวกเขาจับเธอได้ เธอจบเห่แน่!

ด้วยความตื่นตระหนก เธอเหลือบไปเห็นประตูบานหนึ่งแง้มอยู่ เธอจึงพรวดพราดเข้าไปโดยไม่ทันคิด แล้วล็อกประตูจากด้านใน

ขณะที่กำลังหอบหายใจ เธอก็พลันรู้สึกถึงมือคู่หนึ่งโอบรอบเอวเธอ!

"ผู้หญิงเหรอ?" เสียงทุ้มแหบพร่าดังขึ้นในความมืด

เพเนโลพีรู้สึกได้ถึงร่างกายที่ร้อนผ่าวของเขาและตื่นตระหนก "คุณเป็นใคร? ต้องการอะไร?"

"ใช้เธอแก้ฤทธิ์ยาในตัวฉัน" ชายคนนั้นพูด พลางอุ้มเธอขึ้นแล้วโยนลงบนเตียง

เธอมองไม่เห็นหน้าเขา แต่ได้กลิ่นที่คุ้นเคย

เสียงและกลิ่นของเขาทำให้เธอนึกถึงเคลวิน!

ไม่จริงน่า เคลวินจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!

"ไม่นะ ปล่อยฉัน!" เพเนโลพีสะอื้น พยายามดิ้นรน "ฉันไม่ต้องการแบบนี้ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น"

ชายคนนั้นกระซิบข้างหูเธอ "ฉันจะแต่งงานกับคุณ"

ริมฝีปากของเขาทำให้เสียงคัดค้านของเธอเงียบลง

เมื่อรุ่งสาง ชายคนนั้นก็ผล็อยหลับไปในที่สุด

เพเนโลพีเจ็บระบมไปทั้งตัว เธอคิดว่าหนีจากฝันร้ายหนึ่งมาได้ แต่กลับต้องตกไปสู่อีกฝันร้ายหนึ่ง

ชีวิตของเธอยุ่งเหยิงพออยู่แล้ว เมื่อไหร่เธอจะได้พักหายใจบ้างนะ?

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะดีกว่ากอร์ดอนเป็นพันเท่าและสัญญาว่าจะแต่งงานกับเธอ เธอก็ไม่อาจลากเขาเข้ามาพัวพันกับความโกรธแค้นของเคลวินได้ เธอทำกับเขาแบบนั้นไม่ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น เพเนโลพีก็แต่งตัวและค่อยๆ ออกจากโรงแรมไปอย่างเงียบๆ

เมื่อยืนอยู่บนถนน เธอก็รู้สึกเคว้งคว้าง

เธออาจพยายามหนี แต่ลอสแอนเจลิสเป็นถิ่นของเคลวิน ทุกทางออกมีคนเฝ้าอยู่ ต่อให้หนีออกไปได้ แล้วเธอจะไปที่ไหน?

อีกทั้งพ่อแม่ของเธอก็ยังอยู่ที่นี่ เธอทอดทิ้งพวกเขาไม่ได้

ขณะที่เพเนโลพีกำลังครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป เจ้าหน้าที่จากโรงพยาบาลจิตเวชก็ปรากฏตัวขึ้นและบังคับพาเธอกลับไปที่นั่น

วันต่อมา

"เพเนโลพี คูเปอร์ เธอได้รับอนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว"

ไมเคิล ไรท์ ผู้อำนวยการโรงพยาบาลจิตเวช พูดเยาะเย้ยขณะจ้องมองเธอ น้ำเสียงของเขาต่ำและแฝงแววคุกคาม

"เธอก็เป็นแค่ของเล่นของคุณเดวิส รู้ตัวใช่ไหม? ถ้าเขารู้ว่าเธอเสียความบริสุทธิ์ไปแล้ว ชะตากรรมของเธอจะเลวร้ายยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก!"

ไมเคิลผลักเพเนโลพีอย่างแรงจนเธอเซไปกระแทกกับกำแพง

เธอกัดริมฝีปาก อดทนต่อความเจ็บแปลบที่หัวไหล่

ต่อให้ไมเคิลไม่พูด เพเนโลพีก็จะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับด้วยตัวเองอยู่แล้ว

เธอรู้ดีว่าความผิดพลาดใดๆ ที่เธอทำ จะถูกเคลวิน เดวิส ใช้เป็นข้ออ้างในการทรมานเธอต่อไป

เธอยังตายไม่ได้

เธอต้องมีชีวิตอยู่เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ให้พ่อ

แม่ของเธอยังรอให้เธอหาเงินไปจ่ายค่ารักษา

ดวงตาของไมเคิลเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนกเมื่อสังเกตเห็นรอยฟกช้ำและร่องรอยต่างๆ บนตัวของเพเนโลพี ด้วยความกลัวว่าการกระทำของตนจะถูกเปิดโปง เขาจึงตบหน้าเธออย่างแรง

"นังร่านเอ๊ย เมื่อคืนแกไปมุดหัวนอนเตียงใครมา? พูด!"

เพเนโลพีล้มลงกับพื้น กุมเสื้อผ้าของตัวเองแน่น และยังคงเงียบ

เธอไม่รู้ เธอจำได้แค่ว่าถูกไมเคิลวางยาและโยนเข้าไปในห้องหนึ่ง ด้วยสติสัมปชัญญะสุดท้ายที่มี เธอหนีออกมาทางประตูบานหนึ่ง เพียงเพื่อจะบังเอิญเข้าไปในอีกห้อง ซึ่งมีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เธอไม่ทันได้เห็นหน้าเขาชัดเจนด้วยซ้ำก่อนจะหนีออกมาอีกครั้ง แต่ก็ถูกจับตัวกลับมาที่โรงพยาบาลจิตเวชจนได้

พอเห็นเพเนโลพีนิ่งเงียบไป ไมเคิลก็ยิ่งร้อนใจขึ้น

ขณะที่เขากำลังจะข่มขู่เธอต่อ เสียงฝีเท้าก็ดังใกล้เข้ามาจากระยะไกล

"ทำอะไรกันอยู่?"

เสียงเย็นชาของเคลวิน ราวกับความหนาวเหน็บของฤดูหนาว ทำให้เพเนโลพีตัวสั่นสะท้าน

เสียงนั้น เธอไม่มีวันลืม

สองปีก่อน เขาปฏิเสธที่จะฟังคำอธิบายใดๆ ของเธอ เชื่อมั่นว่าพ่อของเธอซึ่งเป็นหัวหน้าศัลยแพทย์ ได้ฆ่าพ่อของเขา

คืนเดียว ครอบครัวที่เคยมีความสุขของเธอก็พังทลาย เพราะความไม่ไว้วางใจของเคลวิน พ่อของเธอถูกใส่ร้ายว่าเป็นฆาตกรและถูกจำคุก แม่ของเธอเส้นเลือดในสมองแตกและตกอยู่ในอาการโคม่า ส่วนเพเนโลพีก็ถูกเคลวินส่งตัวเข้าโรงพยาบาลจิตเวชด้วยตัวเอง จนกระทั่งบัดนี้

น้ำเสียงของไมเคิลเปลี่ยนไปทันที กลายเป็นประจบประแจง

"คุณเดวิส วางใจได้ครับ เราดูแลคุณคูเปอร์อย่างดีตามคำสั่งของคุณ เมื่อกี้นี้เธอไม่เชื่อฟัง ผมก็เลยกำลังจะสั่งสอนเธอครับ"

เคลวินก้มมองเธอ สังเกตเห็นเสื้อเชิ้ตเก่าๆ ของเธอ แต่เธอก็ยังแต่งตัวเรียบร้อยดี รอยยิ้มเย็นชาปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

"เพเนโลพี ดูเหมือนเธอจะสบายดีอยู่ที่นี่นะ"

เขาโยนเธอมาที่นี่เพื่อชดใช้กรรม ไม่ใช่มามีความสุข

ทันใดนั้น เคลวินก็บีบกรามของเธออย่างแรง

เขาย่อตัวลงตรงหน้าเธอ แรงบีบนั้นหนักหน่วงราวกับจะบดขยี้กระดูกของเธอให้แหลกละเอียด

"ดูเหมือนการลงโทษของเธอยังไม่พอสินะ มากับฉัน"

เพเนโลพีตัวสั่นสะท้าน กลิ่นกายคุ้นเคยรอบตัวเขาทำให้เธอรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ

ดวงตาของเธอคลอไปด้วยน้ำตาจากความเจ็บปวด ริมฝีปากแดงก่ำตัดกับใบหน้าที่ซีดเผือด แม้จะอยู่ในสภาพทุกข์ทรมาน เธอก็ยังคงดูน่าดึงดูดใจ

ความเจ็บปวดที่กรามทำให้เพเนโลพีเหงื่อกาฬแตกพลั่ก

ใบหน้าของเธอซีดเหมือนกระดาษ เธอพูดตะกุกตะกัก "ฉะ... ฉันไม่ไป!"

ปีศาจร้ายตนนี้ ถ้าเขาพาเธอไป มันก็มีแต่การทรมานที่มากขึ้นเท่านั้น!

สีหน้าของเคลวินเย็นเยียบลง

"เพเนโลพี ตระกูลคูเปอร์ควรจะต้องชดใช้กรรมให้กับการตายของพ่อฉันทุกวินาที เธอคิดว่าตัวเองมีสิทธิ์ปฏิเสธงั้นเหรอ? ผลของการไม่เชื่อฟังเป็นสิ่งที่เธอรับไม่ไหวหรอกนะ"

เคลวินปล่อยมือจากเธอแล้วหันหลังเดินจากไป มั่นใจว่าเพเนโลพีไม่กล้าขัดขืน

สีเลือดจางหายไปจากใบหน้าของเพเนโลพี เธอเกาะผนัง ค่อยๆ ขยับตัวตามเคลวินไปเหมือนหุ่นเชิด

ข้างนอก เพเนโลพีต้องหรี่ตาลงจากแสงแดดจ้าที่สาดส่องเข้ามา

สายลมภายนอกดูมีอิสระเสรี เธอไม่ได้เห็นโลกภายนอกมานานมากแล้ว

ทันใดนั้น กลิ่นแอลกอฮอล์ฉุนกึกก็ปะทะเข้าจมูก ทำให้เธอไอออกมา

เพเนโลพีรีบยกมือปิดหน้าด้วยความตื่นตระหนก ป้องกันไม่ให้แอลกอฮอล์เข้าตา

เคลวินโยนขวดแอลกอฮอล์ทิ้งไปข้างๆ อย่างไม่ใส่ใจ เช็ดมืออย่างสง่างาม แล้วพูดเสียงเย็นชา "ล้างซวยซะ"

ดวงตาของเพเนโลพีแดงก่ำ เธอก้มหน้าลง ดูเหมือนกระต่ายตื่นตูม เสื้อที่เปียกชื้นแนบไปกับลำตัว

ท่ามกลางแสงแดด ผิวซีดเซียวและผมเผ้ายุ่งเหยิงของเธอ ประกอบกับแก้มที่แดงระเรื่อจากการโต้เถียงก่อนหน้า ยิ่งทำให้เธอดูยั่วยวนใจมากขึ้น

แววตาของเคลวินมืดลง เขานึกถึงผู้หญิงเมื่อคืนนั้นขึ้นมา และก้าวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัว

เพเนโลพีถอยหลังตามสัญชาตญาณ แผ่นหลังของเธอแนบชิดกับประตูรถที่เย็นเฉียบ

ระยะห่างระหว่างพวกเขานั้นใกล้มากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน แค่ขยับเข้าไปอีกนิดเดียว ริมฝีปากของพวกเขาก็จะสัมผัสกัน

เพเนโลพีเห็นความปรารถนาในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน เอวของเธอถูกเขากอดรัดแน่น ดึงให้ร่างทั้งสองแนบชิดกันยิ่งขึ้น

คลื่นแห่งความกลัวและความตื่นตระหนกอย่างรุนแรงถาโถมเข้าใส่เพเนโลพี

น้ำตาคลอหน่วยในดวงตา มือของเธอสั่นเทา เสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว "อย่า เคลวิน อย่าทำแบบนี้"

แววตาของเคลวินมืดลง ความปรารถนาของเขากลายเป็นความโกรธเกรี้ยวที่ไม่ทราบสาเหตุ

เขากดร่างของเพเนโลพีแนบกับตัวรถ มือข้างหนึ่งกดข้อมือเธอไว้ แล้วจูบเธออย่างรุนแรง ปนเปไปด้วยการลงโทษและความก้าวร้าว เพเนโลพีดิ้นรน แต่ก็ไร้ผล ความแตกต่างทางพละกำลังทำให้เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทนรับ มันทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก รสเลือดคาวคลุ้งอยู่ในปาก เสียงครางประท้วงถูกกลืนหายไป

ทันใดนั้น เคลวินรู้สึกถึงความเย็นเยียบ และเห็นหยาดน้ำตาบนแก้มของเพเนโลพี แววสำนึกผิดวาบผ่านดวงตาของเขา แต่ก็ถูกกลืนกินด้วยความเกลียดชังท่วมท้นอย่างรวดเร็ว

เขากระชับมือแน่นขึ้น น้ำเสียงเปลี่ยนจากความปรารถนาเป็นเย้ยหยัน "เพเนโลพี คิดว่าร้องไห้แล้วจะช่วยอะไรได้งั้นเหรอ? ตระกูลคูเปอร์ติดหนี้ฉัน และเธอจะต้องชดใช้!"

ทันใดนั้น เสียงโทรศัพท์ก็ดังขัดจังหวะขึ้น

เคลวินเหลือบมองหน้าจออย่างหงุดหงิด ความปรารถนาก่อนหน้านี้จางหายไปหมดสิ้น ถูกแทนที่ด้วยความรำคาญ

ออเดรย์ โจนส์ คือคู่หมั้นที่แม่เลี้ยงเลือกให้เขา

ทันทีที่เขารับสาย เสียงดัดจริตออดอ้อนของออเดรย์ก็ดังเข้ามา "เคลวินคะ คุณหายไปไหนมาคะ? ฉันไม่เจอคุณตั้งหลายวัน เมื่อวานคุณก็ผิดนัดเดทของเรา แล้วเรื่องงานหมั้นของเราล่ะคะ..."

เคลวินก้มมองเพเนโลพีที่กำลังร้องไห้แต่ก็ยังแฝงแววท้าทายในอ้อมแขนของเขา และพลันเกิดความคิดขึ้นมา

ในเมื่อเขาหาผู้หญิงคนเมื่อคืนไม่เจอ เขาก็จะให้เพเนโลพีมารับหน้าที่แทน

ลำคอของเคลวินตีบตัน เสียงแหบพร่า "ผมแต่งงานแล้ว"

เสียงของออเดรย์แหลมขึ้น คัดค้านทันที "เป็นไปไม่ได้! เคลวิน คุณกับฉัน... พ่อแม่ของเราจัดการเรื่องนี้ไว้นะ! พ่อของคุณเพิ่งเสียไปแค่สองปีเองนะ"

แววตาของเคลวินฉายแววรำคาญ เขาไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระของเธออีกต่อไปและกดวางสาย

หันกลับมา สายตาคมกริบของเขาจับจ้องไปที่เพเนโลพีซึ่งกำลังตัวสั่น รอยยิ้มของเขากว้างขึ้น

เขาเช็ดคราบเลือดออกจากริมฝีปากเธอ น้ำเสียงราวกับปีศาจจากขุมนรก "กลัวแล้วเหรอ? เพเนโลพี จากนี้ไป เธอจะเป็นภรรยาของฉันในนาม แต่ในความเป็นจริง ก็เป็นแค่หมาข้างกายฉันเท่านั้น เธอควรจะชดใช้บาปของตระกูลคูเปอร์ซะ"