บทที่ 130 ใบมีดใต้หมอน

เสียงหยดน้ำเกลือเป็นจังหวะจากสายคือเสียงเดียวที่เพเนโลพีรับรู้ได้ หัวใจของเธอรู้สึกราวกับเถ้าถ่าน ไร้ซึ่งชีวิตชีวา มันช่างเป็นภาพเปรียบเปรยที่เหมาะกับสภาพของเธอในตอนนี้เสียจริง

เคลวินนั่งอยู่บนโซฟา แล็ปท็อปวางหมิ่นเหม่บนตักขณะที่เขากำลังจัดการเรื่องธุรกิจ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้เข้าออฟฟิศนับตั้...