บทที่ 397 ลูซีสามารถยอมรับพ่อของเธอได้ แต่เขาทำไม่ได้

เธอโชคดีจริงๆ ที่มีลูกๆ ที่น่ารักขนาดนี้

เมื่อเห็นน้ำตาของเพเนโลพี แซมก็ทำหน้าขรึมแล้วถอนหายใจ "นี่ ร้องไห้ทำไมครับ อย่าร้องไห้สิ เห็นแม่เสียใจแล้วผมปวดใจนะ"

เขาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างแผ่วเบา

เพเนโลพีกอดเขาแน่น "แซม ลูกรู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม"

แซมเงียบไป แต่ก็ตบหลังเธอเบาๆ

"ลูกไม่โทษแม่จริงๆ เหรอ" เ...