บทที่ 5

"หยุดนะ เคลวิน คุณ"

เพเนโลพีรู้สึกถึงมือของเคลวินที่เคลื่อนต่ำลง แม้จะผ่านเสื้อผ้า เธอก็ยังสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากร่างกายของเขา

เธอทั้งอายทั้งโกรธ จึงกัดเขาอย่างแรง

เคลวินนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด ปล่อยเสียงครางอู้อี้ออกมาจากลำคอ เขาคว้าเอวเธอแล้วดึงเข้ามาใกล้ ราวกับต้องการจะหลอมรวมเธอเข้ากับกระดูกของเขา

"อย่า มองฉันสิ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร"

เพเนโลพีผลักเคลวินออกไปอย่างแรง

เธอยืนอยู่ตรงหน้าเขาในสภาพยุ่งเหยิง หอบหายใจ หน้าอกกระเพื่อมไหวตามแต่ละคำที่พูด

เคลวินรู้สึกหงุดหงิด

เขาไม่เคยคาดคิดว่าจะมาสนใจเพเนโลพีซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างนี้!

บ้าเอ๊ย

"ออกไป! เพเนโลพี! เธอมันลูกสาวฆาตกร แตะต้องตัวเธอแล้วฉันรู้สึกขยะแขยง! ออกไป!"

เขาคำรามอย่างเกรี้ยวกราด

เพเนโลพีไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรไป เธอกุมหน้าอกตัวเองไว้แล้วรีบเดินออกไป

ทันทีที่เธอกำลังจะออกจากห้อง เธอก็ได้ยินเสียงของเคลวินอีกครั้ง

"เพเนโลพี เธอเตรียมตัวทำตัวให้เหมือนหมาได้เลย!"

เพเนโลพีหยุดชะงักที่ประตู แล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก

ถ้าต้องอยู่ในห้องเดียวกับเคลวิน เธอยอมเป็นหมาเสียดีกว่า

เธอคว้าผ้าห่มผืนหนึ่งแล้วปูมันลงที่หน้าประตูห้องของเคลวิน

เป็นหมาเหรอ? นอนเฝ้าหน้าประตูห้องเขาน่ะเหรอ?

เธอเคยนอนในที่ที่แย่กว่านี้มาแล้วตอนอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช

เมื่อเทียบกับที่เหล่านั้น หน้าประตูห้องของเคลวินนับว่าหรูหรา อย่างน้อยก็มีพรมปูพื้นและมีคนทำความสะอาดทุกวัน

เพเนโลพีนอนลงและผล็อยหลับไปอย่างรวดเร็ว เสียงน้ำไหลในห้องน้ำเป็นเหมือนเสียงกล่อมที่ช่วยให้ผ่อนคลาย

เคลวินอยู่ในห้องน้ำจนกระทั่งความโกรธของเขาสลายไป แล้วจึงออกมา

เขาเห็นเพเนโลพีนอนหลับอยู่ที่หน้าประตู ร่างกายที่บอบบางอยู่แล้วขดตัวเป็นก้อนกลมเล็ก

เคลวินรู้สึกถึงความไม่พอใจพลุ่งพล่านขึ้นมา

ผู้หญิงคนนี้นอนที่ไหนก็ได้จริงๆ

เขาปิดประตูกระแทกเสียงดังด้วยความโกรธ เสียงดังนั้นทำให้เพเนโลพีสะดุ้งตื่น

เมื่อรู้ว่าเป็นการกระทำของเคลวิน เพเนโลพีก็ได้แต่สบถในใจ แต่ก็ต้องทนเอาและพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง ไม่กล้าหลับสนิทเผื่อว่าเขาจะเรียกเธอขึ้นมากะทันหัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

นาฬิกาชีวภาพของเพเนโลพี ซึ่งฝึกฝนมาอย่างดีจากโรงพยาบาลจิตเวช ปลุกเธอให้ตื่นขึ้นเองตามเวลา

เธอเก็บข้าวของของตัวเองแล้วไปยืนก้มหน้าที่หน้าประตูห้องของเคลวิน พยายามทำตัวให้ไม่เป็นที่สังเกตมากที่สุด

เคลวินออกมาพร้อมกับขอบตาคล้ำ เมื่อเห็นเพเนโลพีที่ดูพักผ่อนมาเต็มที่ก็ยิ่งทำให้เขาหงุดหงิดมากขึ้น

"เพเนโลพี อีกหนึ่งชั่วโมง ฉันต้องการเจอเธอที่ออฟฟิศ"

เคลวินไม่มีอารมณ์จะทานอาหารเช้า เขาคว้าเสื้อโค้ทแล้วขับรถโรลส์-รอยซ์ออกไป

เพเนโลพีต้องเดินไปที่ออฟฟิศ

เมื่อเธอไปถึง ก็พบว่าที่นั่นเต็มไปด้วยบรรยากาศตึงเครียด

เพเนโลพีไม่อยากเป็นจุดสนใจ เธอจึงหาที่นั่งเงียบๆ

ในตอนนั้นเอง ไรอัน ปาร์คเกอร์ ผู้ช่วยของเคลวิน ก็เห็นเพเนโลพีเข้า เขาจึงรีบเดินเข้ามาพร้อมยื่นเอกสารกองหนึ่งให้เธอ

ไรอันเป็นคนเดียวในบริษัทที่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเพเนโลพี

เขาดันเพเนโลพีไปที่ประตูห้องทำงาน แล้วยกนิ้วโป้งให้

"วันนี้คุณเดวิสอารมณ์ไม่ดี ฝากด้วยนะ โชคดี"

เพเนโลพีถูกดันเข้าไปข้างใน พอดีกับที่เห็นเคลวินกำลังโมโหร้าย

ผู้บริหารระดับสูงสามถึงห้าคนยืนก้มหน้าต่ำอยู่หน้าเคลวิน

คิ้วของเคลวินขมวดเข้าหากันจนแทบจะบี้แมลงวันตายได้ เขาขว้างเอกสารบนโต๊ะทิ้งอย่างโมโห

"นี่มันขยะที่พวกคุณเขียนมาทั้งคืน! ออกไป! ไปทำมาใหม่!"

เพเนโลพีหดตัวถอยไปทางประตู เหล่าผู้บริหารถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วรีบออกไป

เคลวินเพิ่งสังเกตเห็นเพเนโลพี

เขารับเอกสารที่เพเนโลพียื่นให้ แล้วขว้างมันใส่หน้าเธออย่างไม่ปรานี

"เธอก็ออกไปด้วย! เพเนโลพี ไปถูพื้นซะ นั่นเป็นสิ่งเดียวที่เธอทำได้ดี!"

เพเนโลพีพยายามยกมือขึ้นป้องตามสัญชาตญาณ แต่เอกสารก็บาดฝ่ามือเธอ ทำให้เธอร้องอุทานแล้วดึงมือกลับ

เธอไม่ได้โวยวายอะไร กลับรู้สึกโล่งใจเสียอีก

เธอหันหลังแล้วรีบเดินก้มหน้าออกไป

ไรอันยืนอยู่ที่ประตู คาดว่าจะเห็นเพเนโลพีร้องไห้ฟูมฟาย

เพราะอย่างไรเสีย เธอก็เป็นเจ้าสาวหมาดๆ และในวันแรก เธอก็ถูกทำให้อับอายขายหน้าเช่นนี้

แต่เพเนโลพีกำลังยิ้ม

สำหรับเธอแล้ว การทำความสะอาดดีกว่าการต้องอยู่ข้างๆ เคลวิน

ไรอันกลับเข้าไปข้างในเพื่อรายงาน

"คุณเดวิสครับ คุณแม่ของคุณนายเดวิส..."

"ย้ายเธอไปโรงพยาบาลอื่น หาหมอเก่งที่สุด แล้วก็ดูแลเรื่องความปลอดภัยให้ดีที่สุดด้วย"

เคลวินไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองด้วยซ้ำ เขาสั่งงานโดยตรง

ไรอันสับสน เขาคิดว่าเคลวินกับเพเนโลพีเกลียดกันเข้าไส้ แต่ตอนนี้กลับเป็นแบบนี้?

"มีปัญหาอะไรรึเปล่า? ทำไม่ได้เหรอ?"

เคลวินหยุดมือจากสิ่งที่ทำอยู่เมื่อเห็นไรอันยังคงยืนอยู่ที่เดิม

ไรอันรีบพยักหน้า

"ผมจะรีบไปจัดการเดี๋ยวนี้ครับ ว่าแต่ ตอนนี้คุณนายเดวิสกำลังทำความสะอาดล็อบบี้อยู่ครับ"

สีหน้าของเคลวินไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับว่าเขาไม่ได้ยิน

เขาบอกตัวเองว่าเขาทำเช่นนี้เพื่อจะได้ข่มขู่เพเนโลพีได้ดีขึ้น

ในขณะเดียวกัน เพเนโลพีกำลังถูพื้น หลังของเธอปวดเมื่อย แต่เธอก็ยังคงทำงานต่อไป

ทันใดนั้น ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินกระทืบเท้าเข้ามาอย่างโมโห

เธอไม่ทันมองทาง และเตะถังน้ำยาทำความสะอาดของเพเนโลพีล้มคว่ำ

น้ำกระเซ็นไปทั่ว ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเปียกโชก

เธอกรีดร้อง "ยัยโง่! ใครใช้ให้แกเอาถังมาวางไว้ตรงนี้!"

ผู้หญิงคนนั้นคือออเดรย์ หญิงสาวที่คาดว่าจะเป็นคู่หมั้นของเคลวิน

เธอได้ยินมาจากลิลลี่

ผู้หญิงคนนั้นจากคืนนั้นได้แต่งงานเข้ามาในตระกูลเดวิสจริงๆ เธอจึงมาที่นี่ด้วยความเดือดดาล ต้องการคำอธิบาย

เธอหวังว่าจะเจอผู้หญิงคนนั้นจากคืนนั้น

แล้วส่งหล่อนไปอยู่กับคนจรจัด ทำลายชื่อเสียงให้ป่นปี้!

ใครก็ตามที่ขวางทางไม่ให้เธอแต่งงานเข้าตระกูลเดวิสต้องตาย!

พนักงานคนอื่นๆ เห็นเธอก็รีบหลบไปเงียบๆ

มีเพียงเพเนโลพีที่ยังคงอยู่ที่เดิม งุนงงแต่ก็ยังคงทำงานต่อไป

"แกเองเหรอ?" ออเดรย์เห็นเพเนโลพีและตะลึงในความงามของเธอ

เป็นเพเนโลพีนี่เอง!

ตามรูปถ่ายของลิลลี่เมื่อวาน ผู้หญิงที่แต่งงานกับเคลวินคือเพเนโลพี!

"อีสารเลว! กล้าดียังไงมาแย่งผู้ชายของฉัน! จับตัวมันไว้!"

ออเดรย์พุ่งเข้าใส่เพเนโลพีพร้อมกับกลุ่มผู้ติดตามของเธอ

เพเนโลพีพยายามขัดขืน แต่ก็ถูกบอดี้การ์ดสองคนกดตัวไว้ ไม่สามารถสู้กลับได้

ออเดรย์เดินเข้ามาหาเธอ ยกมือขึ้นตบหน้าเธออย่างแรง ดึงผมและสบถด่าทอ

"แย่งผู้ชายของฉันเหรอ? คิดว่าแกทำได้รึไง?"