บทที่ 595 มือของเขาเปื้อนด้วยเลือดตลอดไป แบรนดอนเล่นคนดีเสมอ

เมดิสันคุกเข่าอยู่ตรงนั้น เหม่อลอยโดยสิ้นเชิง ราวกับว่าไม่มีอะไรสำคัญรอบตัวเธอเลย เธอไม่แม้แต่จะแสร้งทำเป็นสนใจ

แต่เธอก็เอาแต่พึมพำอะไรบางอย่างอยู่ใต้ลมหายใจ ไม่มีใครรู้ว่าเธอพูดอะไร

"เมดิสัน" เพเนโลพีเรียก

ไม่มีเสียงตอบ

เธอเสียสติไปแล้ว หรือแค่โง่กันแน่?

เพเนโลพีคิดจะเข้าไปฟังใกล้ๆ ว่าเธอพูดอะ...