บทที่ 622 อีกครึ่งหนึ่งของยาแก้พิษ

อิซาเบลลาหัวเราะเบาๆ "เพเนโลพี อารมณ์ดีเหรอ? เดี๋ยวลูซี่ก็จะจำเธอได้แล้วนะ"

ร่างของเพเนโลพีสั่นเทิ้มราวกับลูกนก

อิซาเบลลายังคงพูดต่อ "แต่อย่าเพิ่งดีใจไปหน่อยเลย เดี๋ยวลูซี่ก็จะลืมเธออีกครั้ง มันจะเป็นวังวนของการจำได้แล้วก็ลืมไปเรื่อยๆ"

"อิซาเบลลา!"

"ไปเถอะน่า" อิซาเบลลากล่าวพร้อมรอยยิ้มเยาะ "อย่...