บทที่ 195 กรีดร้องเข้าไปในช่องว่าง

มันคือหมาป่า!

เซดี้ รอธ รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ขนลุกเกรียวไปทั้งตัว ขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้...

เธอค่อยๆ ถอยหลังอย่างระมัดระวัง พยายามหนีออกจากตรงนั้น

แต่หมาป่ากลับเร่งฝีเท้า ดวงตาหรี่ลงอย่างน่ากลัว แผ่รังสีอำมหิตเย็นเยียบ

"อย่ากินฉันเลยนะ ได้โปรดอย่ากินฉันเลย..." เซดี้คร่ำครวญทั้งน้ำตา ถอยหลัง...