บทที่ 2 อุบัติเหตุทางรถยนต์

เซดี้แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง

สี่ปีก่อน เธอรีบรุดไปยังบริษัทของบิดาหลังจากทราบข่าวเรื่องการล้มละลายและอุบัติเหตุทางรถยนต์ของเขา ต่อมา เอ็ดมันด์ รอธ ชายผู้ร่ำรวยที่สุดของนวร์กก็ฆ่าตัวตาย เรื่องอื้อฉาวที่คุณรอธถูกทิ้งและไปค้างคืนกับผู้ชายขายบริการแพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เธอกลายเป็นหัวข้อสนทนาไปทั่วเมือง

เธอหนีไปยังชนบท เพียงไม่กี่เดือนต่อมาก็พบว่าตนเองตั้งครรภ์ ในคลินิกโทรมๆ แห่งหนึ่งในชนบท เธอได้ให้กำเนิดลูกชายสองคนและลูกสาวหนึ่งคน—ลูกๆ ทั้งสามอันเป็นที่รักยิ่งของเธอ

ภาพขบวนรถยนต์ปลุกเร้าบางอย่างในใจเธอ เมื่อรถยนต์ปรากฏขึ้น หัวใจของเธอก็เต้นแรง และเธอก็ปล่อยให้ตัวเองมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย "เบรนด้า ดูสิ! รถคันนั้น—เป็นของโรแนน พอตเตอร์!" รอยยิ้มของเธอดูสดใสขึ้นชั่วครู่

เบรนด้าซึ่งหอบหายใจหน้าแดง หันไปมอง ความโล่งใจแผ่ซ่านไปทั่ว "จริงด้วยค่ะ คุณรอธ คุณพอตเตอร์คงถูกบังคับให้ถอนหมั้นแน่ๆ ตอนนี้เขากลับมารับคุณแล้วค่ะ"

ทว่า เหล่าบอดี้การ์ดกลับเมินเฉยต่อเซดี้ รอยยิ้มของเธอค่อยๆ แข็งค้าง ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างคลุมเครือเริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

เธอสังเกตเห็นผู้หญิงแต่งตัวดีคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างสง่างาม เซดี้เห็นใบหน้าของหล่อนและตกตะลึง—นั่นคือลีอาห์ ไวต์! "ลีอาห์... โรแนน พวกเขา...?" เซดี้พึมพำกับตัวเอง แววตาฉายประกายความผิดหวัง

ลีอาห์ในชุดแบรนด์เนม ดูสง่างามมีระดับกว่าเมื่อสี่ปีก่อน ข้างกายหล่อนมีเด็กชายตัวเล็กๆ บิลลี่ พอตเตอร์ ซึ่งอายุไล่เลี่ยกับลูกทั้งสามคนของเซดี้

"คุณนายพอตเตอร์ คุณบิลลี่ พอตเตอร์ เชิญครับ!" บอดี้การ์ดคนหนึ่งทักทายอย่างกระตือรือร้น

"เฮ้อ จะไม่ขึ้นรถไฟอีกแล้ว สกปรกจะตาย มีแต่พวกชั้นต่ำเต็มไปหมด" ลีอาห์พึมพำพลางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดจมูก

"ครับ ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพอากาศแย่ คุณโรแนน พอตเตอร์คงไม่ปล่อยให้คุณผู้หญิงกับคุณบิลลี่ พอตเตอร์ต้องลำบากแบบนี้หรอกครับ" บอดี้การ์ดคนหนึ่งอธิบาย

ลีอาห์ซึ่งถูกห้อมล้อมด้วยบอดี้การ์ด จูงบิลลี่เข้าไปในรถหรู สองแม่ลูกท่าทางหยิ่งยโสมาก ไม่แม้แต่จะชายตามองใครอื่น แน่นอนว่าย่อมไม่สังเกตเห็นเซดี้ที่อยู่ในฝูงชน

"เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?" เบรนด้าจำลีอาห์ได้และอุทานออกมา "นั่นคุณไวต์นี่นา? หล่อนแต่งงานกับคุณพอตเตอร์เหรอคะ?"

หัวใจของเซดี้หล่นวูบ เสียงจอแจเบื้องหน้าค่อยๆ เลือนราง สิ่งเดียวที่เธอได้ยินคือเสียงหัวใจที่เต้นรัวอย่างรุนแรง เธอยังจำได้ที่โรแนนกอดเธอ สัญญาว่าจะรักเธอไปชั่วชีวิต แต่ตอนนี้ โรแนนอยู่กับลีอาห์จริงๆ แถมลูกชายของพวกเขาก็ยังโตขนาดนี้แล้ว

เซดี้ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ดวงตาเหม่อลอย หัวใจเต็มไปด้วยความขมขื่น เมื่อเห็นแม่เสียใจ ลูกๆ ทั้งสามก็เข้ามาห้อมล้อมเธอ "แม่ไม่เป็นไรจ้ะ" เธอบอกลูกๆ พลางเช็ดน้ำตาและกอดพวกเขาไว้แน่น

"แม่ครับ อย่าเสียใจนะ" โนอาห์ ลูกชายคนโตพูด "โตขึ้นผมจะซื้อรถหรูให้แม่ แม่จะได้ไม่ต้องทำงานหนัก" เนธาน ผู้รับบทปกป้องเสมอ ชูกำปั้นน้อยๆ ขึ้น "แม่ฮะ ใครแกล้งแม่ ผมจะต่อยมันเลย!" ส่วนมีอาตัวน้อย เอาหน้าถูไถกับแม่เบาๆ พึมพำเพียงว่า "แม่จ๋า อย่าร้องไห้"

"อย่าร้องไห้!" เสียงนกแก้วสีเขียวตัวเล็กที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าของมีอาร้องตาม มันเอียงคออย่างสงสัย

"โอเคจ้ะ แม่ไม่ร้องแล้ว" เซดี้สูดหายใจลึกแล้วยิ้ม "ไปลูก กลับบ้านกัน"

"กลับบ้าน!" เด็กๆ ร้องประสานเสียง แท็กซี่คันหนึ่งมาถึง พวกเขาก็กรูกันขึ้นไปบนรถ หัวใจของเซดี้ยังคงหนักอึ้ง

คนขับรถของพวกเขาค่อนข้างประมาท เขาเหยียบคันเร่งอย่างแรง ขับฝ่าการจราจรไปด้วยความเร็ว เสียงพูดคุยร่าเริงของเด็กๆ ที่เบาะหลังแทบไม่ได้ช่วยคลายความตึงเครียดของเธอเลย เมื่อรถเข้าใกล้ไฟแดง เขาก็ไม่ชะลอความเร็ว แต่กลับพยายามจะแซงขึ้นไปอย่างอันตราย

"เฮ้ ช้าลงหน่อย!" เซดี้ตะโกน ความตกใจพุ่งสูงขึ้น แต่คนขับแท็กซี่ไม่สนใจ กลับเร่งความเร็วขึ้นไปอีก ในภาพเบลออันน่าสะพรึงกลัว รถก็พุ่งเข้าชนรถโรลส์-รอยซ์คันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างทาง