บทที่ 290 ซิมโฟนีแห่งสิบนิ้วมือ

ดนตรีเปียโนอันไพเราะดังก้องไปทั่วห้องจัดเลี้ยงราวกับภูตน้อย ช่วยชุบชูใจ ทำให้ความทุกข์ดูห่างไกลออกไป

สิ่งที่ควรจะเป็นเพียงดนตรีคลอเบาๆ สำหรับงานเลี้ยงได้แปรเปลี่ยนเป็นการแสดงดนตรีอันใกล้ชิด แขกทุกคนยืนนิ่งและหันกลับไปมอง เคลิบเคลิ้มไปกับการแสดงเปียโนของเซดี้

ณ มุมหนึ่ง ดวงตาสีฟ้าใสราวกับน้ำแข็งคู่หน...