บทที่ 4 ความยากลำบาก

เซดี้กับเบรนด้ารีบไปส่งเด็กสามคนที่โรงเรียนอนุบาลแห่งใหม่ เธอต้องการงานอย่างเร่งด่วนเพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่าให้ลูกๆ เธอย้ำกับตัวเองเงียบๆ 'ครั้งนี้ ฉันต้องทำให้สำเร็จ'

"คุณรอธ ไม่ต้องห่วงนะคะ วันนี้สัมภาษณ์ผ่านฉลุยแน่" เบรนด้าให้กำลังใจ สายตาเต็มไปด้วยความหวังดี

"ขอบคุณนะ เบรนด้า ฉันจะพยายามให้ดีที่สุด" เซดี้ยิ้มเล็กน้อยแต่ซ่อนความประหม่าไว้ไม่มิด ตลอดหลายวันที่ผ่านมา เซดี้ส่งเรซูเม่ไปสามสิบห้าฉบับและสัมภาษณ์กับบริษัทสิบเจ็ดแห่ง แต่ก็ถูกปฏิเสธทันทีหรือไม่ก็บอกให้รอฟังผล

เธอได้รับโทรศัพท์ตอบรับเพียงครั้งเดียว และนั่นคือการสัมภาษณ์ในวันนี้ที่ วีไอซี กรุ๊ป

ขณะที่เซดี้ก้าวเข้าไปในอาคาร ความคาดหวังก็ปนเปไปกับความวิตกกังวล ทำไมบริษัทใหญ่อย่าง วีไอซี กรุ๊ป ถึงสนใจคนอย่างเธอกันนะ? หรือว่าเธอมีความสามารถพิเศษอะไรบางอย่างที่ตัวเองไม่รู้?

ความตื่นเต้นของเธอแปรเปลี่ยนเป็นความท้อใจอย่างรวดเร็วเมื่อเธอเข้าไปในแผนกบุคคลและเห็นซามูเอล บราวน์ นั่งอยู่ตรงนั้นพร้อมรอยยิ้มเยาะเย้ยบนใบหน้า

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ คุณรอธ!" ซามูเอลทักทาย สายตาของเขากวาดมองเธอด้วยความดูถูกเหยียดหยามที่ไม่คิดจะปิดบัง "หลายปีมานี้คุณไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ยังสวยเหมือนเดิม!"

"ซามูเอล พ่อฉันไล่คุณออกจากรอธ กรุ๊ปไปเมื่อหลายปีก่อน และห้ามคุณเหยียบเข้ามาในนวร์กอีก ทำไมคุณกล้ากลับมา?" เซดี้พูดเสียงเย็นชา เธอจำเขาได้ดี ซามูเอลเคยเป็นรองประธานของรอธ กรุ๊ป แต่หลังจากพยายามลวนลามเธอ เอ็ดมันด์ก็ไล่เขาออกไป เธอไม่เคยคาดคิดว่าจะเจอเขาที่นี่ในอีกสี่ปีต่อมา

"ตระกูลรอธล่มสลายไปนานแล้ว คุณยังคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงตระกูลรอธอยู่อีกเหรอ?" ซามูเอลเยาะเย้ย เอนหลังพิงเก้าอี้ด้วยท่าทางหยิ่งผยอง "ตอนนี้คุณไม่มีอะไรเลย แม้แต่งานนี้ก็เป็นทานที่ผมให้!"

ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นในใจเซดี้ เธอหันหลังเตรียมจะเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก เธอจะไม่ลดตัวไปตอบโต้คำพูดน่ารังเกียจของเขา

"เซดี้ นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของคุณนะ ถ้าเดินออกจากประตูนี้ไป ผมรับรองได้เลยว่าคุณจะไม่มีวันหางานในนวร์กได้อีก นอกจากคุณอยากจะไปทำงานเป็นโสเภณี!" ซามูเอลขู่

คำพูดของเขาราวกับตบหน้าเธอ น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตา แต่เธอกระพริบไล่มันกลับไป เธอจะไม่มีวันขายศักดิ์ศรีของตัวเองเด็ดขาด เธอเชิดหน้าเดินออกจากแผนกบุคคล ความตั้งใจของเธอยิ่งแน่วแน่ขึ้น

ทันทีที่เธอมาถึงทางเข้าอาคาร เธอก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย ฝูงชนรวมตัวกันอยู่ริมถนน ดูเหมือนจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้น ด้วยความสงสัย เธอจึงเดินเข้าไปดูและเห็นชายคนหนึ่งกำลังเตรียมจุดไฟเผาตัวเอง

ชายวัยกลางคนเปียกโชกไปด้วยน้ำมันเบนซิน ในมือถือไฟแช็ก สีหน้าของเขาทั้งคลุ้มคลั่งและสิ้นหวัง เสียงของเขาดังก้องไปในอากาศ "ฉันต้องการพบไมคา! เขาต้องรับผิดชอบต่อการตายของพ่อฉัน!"

ผู้คนรอบข้างถอยห่างออกไป ขณะที่บอดี้การ์ดพยายามเกลี้ยกล่อมเขา "ใจเย็นๆ ก่อน! เราคุยกันได้นะ คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้"

แต่อารมณ์ของชายคนนั้นกลับรุนแรงขึ้น ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความเกลียดชัง เขาตวาด "ใจเย็นเหรอ? เขาทำลายชีวิตฉันชั่วข้ามคืนเพียงเพราะความผิดเล็กน้อย แล้วฉันจะใจเย็นได้ยังไง?"

หัวใจของเซดี้บีบรัด ภาพการฆ่าตัวตายของเอ็ดมันด์แวบเข้ามาในความคิดของเธอทันที การตายของพ่อเธอเป็นการฆ่าตัวตายจริงๆ หรือว่าเขาถูกบีบบังคับ?

ทันใดนั้น รถยนต์คันหรูคันหนึ่งก็แล่นมาจอด ฝูงชนเงียบกริบลงทันที เซดี้พยายามชะเง้อมอง ด้วยความอยากรู้เกี่ยวกับชายในรถ เธอเหลือบเห็นไมคา—ชายร่างสูงทะมึนน่าเกรงขามพร้อมสีหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

สายตาของไมคาจ้องเขม็งไปที่ชายผู้คลุ้มคลั่ง เขาไม่ได้พูดอะไร แต่ส่งสัญญาณให้คนขับรถด้วยการยกมือขึ้นเล็กน้อย คนขับรถตอบสนองทันที สตาร์ทรถและขับตรงไปยังชายคนนั้น

ชายคนนั้นตกตะลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวังและความโกรธ ไฟแช็กในมือเกือบหลุด เมื่อตระหนักถึงชะตากรรมที่กำลังจะมาถึง แววตาหวาดกลัวก็วูบไหวขึ้น

ฝูงชนสูดหายใจเฮือก ทุกคนแข็งค้างอยู่ในที่ของตน หัวใจของเซดี้เต้นรัว ไม่สามารถเข้าใจความโหดร้ายที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาได้

"ไม่นะ!" เซดี้ร้องตะโกน เสียงของเธอแหวกผ่านความตึงเครียด โดยไม่ทันคิด เธอพุ่งไปข้างหน้า คว้าแขนชายคนนั้นไว้เพื่อพยายามดึงเขาออกไป "หลบไป!"

"คุณทำอะไรน่ะ?" บอดี้การ์ดตะโกน พยายามเข้ามาคว้าตัวเธอ

เซดี้ไม่สนใจพวกเขา ในใจของเธอมีเพียงความคิดเดียว: เธอปล่อยให้ใครตายแบบนี้ไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไรผิดมาก็ตาม เอ็ดมันด์จากไปแล้วเพราะเงื่อนงำมืดมนบางอย่าง และเธอไม่อยากเห็นใครต้องถูกกลืนกินด้วยความสิ้นหวังอีก

ไมคามองมาจากในรถ สายตาคมกริบของเขาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของเซดี้ ความรู้สึกซับซ้อนบางอย่างฉายวูบในดวงตาของเขา