บทที่ 119 ความทุกข์ทรมานตลอดทั้งคืน

เลย์ลาจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอันลึก ฝันวนเวียนไปหลายเรื่อง

เมื่อตื่นขึ้นมารับแสงตะวัน เลย์ลารู้สึกได้ถึงสายลมปลายฤดูร้อนที่ลูบไล้ห้อง ซึ่งพัดพากลิ่นหญ้าและดอกไม้อ่อน ๆ ผ่านม่านสีขาวเข้ามา นาฬิกาบนผนังขาวสะอาดบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า

เธอไม่อยากเชื่อว่าจะหลับยาวรวดเดียวตั้งแต่บ่ายเมื่อวาน—ช่างเป็นการหลับที่ยาว...

Accedi e continua a leggere