บทที่ 267 ความเห็นแก่ตัว

มันเป็นเวลาดึกสงัด เบรนดานั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จมอยู่ในภวังค์ความคิด เธอไม่ทันสังเกตด้วยซ้ำว่ารูเบนเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่

"ทำไมนอร่าไม่อยู่ในห้อง? ลูกไปไหน? ไม่ได้ออกไปหาแซมมวลอีกแล้วใช่ไหม?"

"นี่ผมพูดกับคุณอยู่นะ มัวเหม่ออะไรอยู่?"

"ที่รัก?"

รูเบนเรียกเบรนดาอยู่หลายครั้งกว่าเธอจะได้...

Accedi e continua a leggere