บทที่ 4 ค้นหาโสเภณี

ไลลาเป็นคนไร้เดียงสา แต่หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เธอก็รู้ได้อย่างรวดเร็วว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความอับอายและโกรธ เธอคิดในใจ 'ผู้หญิงขายตัวมีความต้องการทางเพศรุนแรงขนาดนี้เชียว!'

ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกว่ามือของตัวเองสกปรก

"ทานให้อร่อยนะคะ" ไลลารีบลุกขึ้น แต่เพราะคุกเข่านานเกินไป ขาของเธอจึงปวดและชาจนไม่มีแรง ทำให้เธอล้มลงไปนั่งบนตักของซามูเอลพอดิบพอดี

ใบหน้าของไลลาแดงก่ำด้วยความอับอาย เธอรีบยันตัวขึ้น มือทั้งสองข้างวางลงบนไหล่ของซามูเอล

ซามูเอลถึงกับงุนงง เมื่อพบว่าจู่ๆ ไลลาก็นั่งอยู่บนตักของเขาในท่าทางที่ล่อแหลมเช่นนี้

ไลลาเกือบจะร้องไห้ออกมา ใบหน้าของพวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกขณะที่เธอกัดริมฝีปากอย่างประหม่า

ดวงตาที่ลุ่มลึก คมกริบ และเซ็กซี่ของซามูเอลจับจ้องมาที่เธอราวกับจะแผดเผาเข้าไปในหัวใจ หัวใจของเธอเต้นรัวระส่ำ

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของหญิงสาวโชยมาปะทะใบหน้าของซามูเอล ราวกับขนนกที่กำลังปัดป่ายหยอกเย้าหัวใจของเขาให้รู้สึกคันยุบยิบ

ปกติแล้วเขาเป็นคนที่มีความต้องการน้อย และมองว่าความต้องการทางเพศเป็นเรื่องพื้นฐานที่สุด แต่ในตอนนี้ ท่าทางกัดริมฝีปากของเธอทำให้เขาอยากจะจูบเธอเหลือเกิน

ซามูเอลสงสัยในใจ 'เป็นไปได้ไหมว่าผู้ชายจะรู้สึกแตกต่างเป็นพิเศษกับผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ทางกายด้วยเป็นครั้งแรก?'

ซามูเอลจ้องมองริมฝีปากสีแดงของเธอ ดวงตาของเขาพร่ามัว

เขากำลังเคลิบเคลิ้มและกำลังจะก้มลงจูบเธอ แต่ไลลาก็ดึงตัวออกห่าง ขาของเธอเริ่มหายชาแล้วในที่สุด

ซามูเอลจูบอากาศ เขาได้แต่ยิ้มอย่างขมขื่น

"คิดว่าจะไปได้ง่ายๆ เหรอ หลังจากทำกางเกงคุณฮอลแลนด์เปียกน่ะ" โจเซฟพาดขาบนโต๊ะกาแฟ ขวางทางไลลาไว้ "จะเลียให้แห้ง หรือจะค้างคืนกับคุณฮอลแลนด์ เลือกเอาสักอย่าง"

ใบหน้าของไลลาซีดเผือด เธอพูดอย่างประชดประชัน "ขอโทษนะคะ ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ ถ้าอยากสนุกก็ไปหาผู้หญิงขายบริการสิคะ"

พูดจบ เธอก็ก้าวข้ามขาของโจเซฟแล้วเดินจากไป

ซามูเอลมองแผ่นหลังที่เต็มไปด้วยความโกรธของไลลาพลางยิ้มอย่างเหนื่อยหน่าย

พยศไม่เบาเลยนะ จู่ๆ เขาก็รู้สึกคันไม้คันมืออยากจะทำให้เธอหายพยศขึ้นมา

ไลลาอยากจะออกจากบาร์ทันที แต่เธอตกลงว่าจะทำงานจนถึงตีสอง ดังนั้นเธอจึงต้องทำงานต่อไป

เธอถือไวน์สามขวดไปที่บูธหมายเลข 10 ที่นั่นมีกลุ่มชายหนุ่มฐานะดีอายุราวๆ ยี่สิบต้นๆ กำลังส่งเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย

ไลลาวางไวน์ลงและกำลังจะเดินจากไป แต่เด็กหนุ่มผมแดงคนหนึ่งในกลุ่มก็รั้งเธอไว้ ยืนกรานให้เธอดื่มกับพวกเขา แล้วยังบังคับดึงหน้ากากของเธอออก

"ไลลา แอดกินส์?" เสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างตกใจ

ไลลาตัวแข็งทื่อ เสียงนั้นเป็นของโอเวน แอดกินส์ น้องชายของเธอเอง

เธอสงสัยในใจ 'เขาเป็นแค่นักเรียนจนๆ มาคลุกคลีอยู่กับคนกลุ่มนี้ได้ยังไง?'

ชายหนุ่มฐานะดีคนหนึ่งถามขึ้น "โอเวน ไหนนายบอกว่าครอบครัวนายรวยไง ทำไมคนที่บ้านนายถึงมาทำงานที่นี่ล่ะ"

โอเวนรู้สึกเสียใจที่เผลอเรียกชื่อไลลาออกมา เขารู้สึกอับอายขายหน้าอย่างมาก และเปลี่ยนเป็นความโกรธทันที เขาตะโกนใส่ไลลาว่า "นี่เหรองานพาร์ตไทม์ที่แกทำ? ไม่อายบ้างหรือไงหา?"

ไลลาเจ็บปวดกับคำกล่าวหาของเขา "ฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟที่นี่ มันเป็นงานสุจริตนะ"

โอเวนสวนกลับ "ในที่แบบนี้ แค่มีเงินจ่าย ก็สั่งให้ผู้หญิงทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ ใครๆ เขาก็รู้กัน!"

ไลลาแค่นเสียงหัวเราะ "เหรอ? แล้วนายมีปัญญาจ่ายเท่าไหร่ล่ะ? อ้อ จริงสิ นายชอบขโมยเงินฉันบ่อยๆ นี่นา"

ชายหนุ่มฐานะดีคนนั้นพูดขึ้น "ที่แท้ก็แกล้งทำเป็นรวยนี่เอง มิน่าล่ะ พอถึงเวลาต้องจ่ายเงินทีไร นายก็บอกว่าจะไปเข้าห้องน้ำทุกที ไอ้ขี้โกหก"

ใบหน้าของโอเวนเต็มไปด้วยความอับอายและความโกรธ เขาเถียงกลับ "ยัยนี่ใส่ร้ายฉัน อย่าไปเชื่อมันนะ"

ชายหนุ่มฐานะดีเสนอ "งั้นเอางี้เป็นไง ให้เธอไปค้างกับฉันคืนนี้ แล้วฉันจะไม่แฉเรื่องของนาย"

โอเวนตอบโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย "อยากจะทำอะไรกับเธอก็เชิญเลย"

"โอเวน!" ไลลาโกรธจัด

โอเวนพูดอย่างไม่ใยดี "แกมาที่นี่เอง ก็สมควรแล้วล่ะ"

"โอเวนใจร้ายจัง งั้นให้พี่ดูแลน้องเองนะจ๊ะ" เด็กหนุ่มผมแดงยื่นมือออกมาหมายจะกอดไลลา ด้วยความตกใจ เธอจึงเตะเข้าที่หน้าแข้งของเขาอย่างแรง

Capitolo precedente
Capitolo successivo