บทที่ 40

วิลล่า

เซบาสเตียนขับรถอย่างกับคนบ้าเพื่อพาเรากลับไปยังวิทยาเขต แม็กซิมกับลุคเอาแต่จ้องฉันเหมือนกลัวว่าฉันจะล้มพับไปเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันเลิกพยายามบอกพวกเขาแล้วว่าฉันไม่เป็นไร และตัดสินใจปล่อยให้พวกเขาวุ่นวายไป แปลกดีที่ยิ่งพวกเขาคอยเช็กฉันมากเท่าไหร่ พวกเขาก็ดูเหมือนจะรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น พอเรากลั...