บทที่ 71

เอ็มม่า

ชั่วโมงสุดท้ายมันเลือนรางไปหมด ฉันคิดว่ามีบางช่วงที่ฉันหมดสติไปหรือไม่ก็เผลอหลับไป ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่พอลืมตาขึ้นมา ฉันก็อยู่ในห้องที่ต่างไปจากห้องในกระท่อมของเซนแล้ว

ฉันสูดหายใจสองสามครั้งก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง กระพริบตาถี่ๆ เพื่อให้มองเห็นชัดขึ้น เผยให้เห็นห้องที่ดูอบอุ่นสบายตา...